Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 744]

Anton Ent
Bezoekingen

Binnenkomen, huishouden. Mocht er niet in.
Je eiste begrip voor dit bloemrijk gedrag.
De tuin kreeg begin van perfectie. Ik was
minder dan heesters zolang jij tuinierde
en vader daar zag, de man die woordeloos
tierde. Woede stak op. Je stopte met wieden,

nam plaats op de stoep. Weg met genade,
schuimbekte ik, kom wel terug als je klaar
bent. Bij haters ging boosheid te rade:
geef mij een spa. De gang naar de kamer
die dwong eerlijk te zeggen hoe ik door
doden verkracht was, lag krom van de lach.

De hark haalde uit, mis, maar je schrok. Geef
maar, zei je, drink thee op het tegelterras
en laat los, want wie loslaat verandert.
Hield zo stevig vast, dat de dode daar was
en miskenning bewoog. Ik zocht naar een stem
die vogels benoemt, naar uitzicht en inzicht.

Wat ik zei, was ik zelf. Konden leugens
versieren wie liever glinstert van haat?
Ik droomde van ijsblauwe smeltende ogen.
Jij, op het eerste gezicht dwaas, had god
zelfs paraat. Je oortjes vingen onhoorbare
tonen. Ik zocht in jouw holten mijn plaats.

Wie is de derde die steeds naast je trekt?
Indien ik tel, alleen wij samen, wij alleen,
maar wie zijn oog slaat op de witte weg

[p. 745]

 

ontdekt een ander om je heen, in grijze

 

pij gehuld. Man of vrouw, dat blijft verhuld.

 

Wie is dat aan de andere kant van jou?

 

 

 

Mijn moeder als jij dit aan mij zou vragen.

 

Mijn vader indien ik jou de vraag voorleg.

 

Verenigd zijn we in de doden die wij dragen.

[p. 746]

II

 

Verenigd in de doden die we dragen?

 

Wie lachend langs de graven is gegaan,

 

leent zich daartoe. Als een verlate

 

drager blijf ik staan. Ik daag je uit

 

en tergend roep je op dit rood terras:

 

we zullen het de zwarte kelner vragen.

 

 

 

Of liefde stroomt is hier niet in 't geding.

 

Ik besluit tot wandelingen zonder jou,

 

zeiltochten zonder maat. Weerbarstigheid

 

in storm en regen. Opvluchten. Een ring

 

van lippen staat zodra de wrange woorden

 

komen. Zenuwtrekken. Depressieve zuchten.

 

 

 

Weerzin grondt de strijd op dit terras

 

en stelt met trots dat ik je blauwe

 

rugzak niet meer missen zal. Ik lieg:

 

in poëzie zal ik je dagelijks hervinden.

 

Zoon en dochter geuren naar dezelfde

 

zalf, niets wetend van een dode vlieg.

 

 

 

Je lichaam is mij wezensvreemd. En toch

 

ben ik van jou vervuld. Afscheid nemen

 

ligt me niet, het trage spreken evenmin.

 

We drinken wijn, te veel naar onze zin.

 

Vier handen weten van wanten met zwart-

 

rode staartbijtende slangen daarin.

 

 

 

Je leefde met de dood en liet mij stikken

 

zodat ik niemand troosten kon. Ik schiet

 

zodra ik kanker heb de diepte in. Bestaat

[p. 747]

 

hier liefde op het randje van de dood?

 

Verwijt jij, gehuld in dikke trui en rok,

 

dat het anker alleen nog in het donker trok?

 

 

 

Naar eilanden varen, vragen aan vrouwen

 

van vuurtorenwachters: laat me erin,

 

thuiskomen, huishouden, trek me erin.