Beste lezers,
Huisraad: bestaan er nog onbenulliger thema's om teksten rond te verzamelen? Naar aanleiding van de Servo-Kroatische vertaling: van Raymond Queneau's Stijloefeningen schreef Danilo Kiš in 1986: ‘Ik denk dat het uitgangsidee van Queneau (in proza zoiets als variaties op een fuga van Bach te bereiken) op zichzelf niet absurd is. Wat mij momenteel in dit procédé niet bevredigt, is de keuze van een onbetekenend onderwerp als thema voor de variaties.’ Hij verkiest een ‘expressieve taal’ die ‘metafysische inhouden’ bevat. Kunst als (zelf)-expressie, als expressie van een visie, een filosofie, een ideologie of wat dan ook: zoals het daar geformuleerd staat, hoeft het voor mij niet meer. Bovendien wordt de hele kwestie vanuit een vreemd uitgangspunt benaderd: alsof de keuze van het onderwerp de literaire kwaliteit van de tekst zou bepalen. Iedereen heeft wel in zijn jeugd gedichten geschreven over hooggestemde gevoelens, maar slecht gemaakte gedichten hebben geen effect op de lezer. Omgekeerd kuunen (verzamelingen van) teksten over schijnbaar ‘onbetekenende’ onderwerpen, zoals Huisraad, de lezer aan het denken zetten, ontroeren, genot bezorgen, en dus vele betekenissen krijgen. Dat wordt in deze aflevering van DWB overtuigend bewezen door Huub Beurskens, Patricia de Martelaere, Koen Peeters en Anneke Brassinga.
De afdeling Huisraad wordt nog pikanter door de verrassende foto's van Patrick de Spiegelaere en de tekeningen van Brassinga. Het is bovendien leuk om weten dat de gedichten van Beurskens een ruime selectie vormen uit zijn bundel Huisraad, die in januari 1989 ‘à titre personnel’ aan vijftig lezers werd bezorgd. Hij wou niet dat de beroepscritici ze in handen kregen, maar heeft ze nu toch wijgegeven. Voor de échte amateurs.
Hugo Bousset
Auteursrechtelijk beschermd