Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 235]

Frans Budé
Gedichten

Zolang wij bij het water staan,
de zwaan opzwemt achter onze rug,
het zand zijn ruimte krijgt, zijn wij
het landschap in het voorportaal, geel,
gelaagd. Vanbinnen duizend maal gedoopt
en niet vergaan, ongekend gestorven
in een rilling van het licht. Opgestaan
zijn wij, meegegaan met de streling van
de vloed om onder het balsemen van de maan
het water te verstaan dat naar ons roept,
in brokken zich verbrijzelt - in steen,
in bloed.

[p. 236]

Geur

 

Het vuur dat je bewaart -

 

de blauwe as in de strepen

 

van je zool als je de avond

 

binnenkomt, de kreek een maankus,

 

zo rond en ritsig tussen de bladeren

 

jij het bamboe buigt, je omhoog-

 

tilt, de helling op, het maanlicht in,

 

stuwt jouw blik mij

 

langs de lijnen van je hals naarbinnen,

 

daar een schaduw in - de geur van

 

onbetreden gras die zich uitstrekt, klam

 

en zwoel van zwaarte, zich verstrengelt

 

met de lissen in je haar.

[p. 237]

Aan zee

 

De aangroei van een

 

schelp die zich vol-

 

tooit, onder het oog

 

van een vogel krakend

 

openbreekt, licht op-

 

eist waar wij bij staan,

 

zelf zout opslaan, uit-

 

schuimen; zo'n schelp

 

die telkens lichter wordt

 

als wij hem schrapen,

 

die rilling binnenin - hoe

 

krijgen wij hem te pletter

 

onder zoveel zout van zee -

[p. 238]

Hagedis

 

De berg die je begaat, zoals

 

vrouwen klimmen tussen amarillen,

 

droge bloesems in het haar. Geen

 

wond in het vlees, één groei van

 

licht, het zand een vlam van klaarte.

 

Niemand eet nog sneeuw; aan pijn

 

wordt niet gelikt. Water, honing,

 

tekens - slurpend om zichzelf heen.

 

Ik zie, roep jij, de allergrootste

 

wereld; hoor hoe hij vergaat,

 

de staartloze zijn keel daar tergt,

 

weerloos in heel een andere zee.

[p. 239]

Bergtop

 

Totdat de bleekte van de maan

 

ons tekent, wij wegsterven

 

in roekeloze grijzen, men twee

 

mensen ziet, bergopwaarts tussen

 

de kammen van de nacht. Wij springen

 

met onze ogen van rots naar rots,

 

de een de ander, in nabijheid

 

tot elkaar. Vergroot tegen

 

de spleten van het duister:

 

de vlammen uit het vuur van

 

teruggewaaide as, als wij opgaan,

 

de tijd benaderen dat wij gisteren

 

stilstonden in het dal, omhoog-

 

keken, ver de ruimte in.