Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 397]

Bart Janssen
Gedichten

Siësta (Mädchenzimmer)

In het vege roze strekt de slaap zich
ver. Wat voorbij is, is helder vergeten,
wat komen moet, vlekkeloos voorspeld

en daartussen baant een contour zich
een heden: een lichaam dat wacht
op de schaduw die het wekt.

Bij het gelijknamige schilderij van Max Beckman.

[p. 398]

Portret van een vader

Een zoon reikt tot een vader
die overblijft: het overschot
van zijn gelijk. De rest
van wat hij worden zou

wanneer de toekomst een portret zou zijn
waarin elke trek naar ergens leidt.

Bij ‘De vader van de schilder’ van Albrecht Dürer.

[p. 399]

Het meisje op het balkon

Het meisje op het balkon. Het gelijkt
een meisje zonder ons, beneden.
Wij zullen een na een passeren.
Wij gaan voorbij. Het meisje beklijft.

Het meisje wijst. Er is niet meer
dan wat haar vinger even slechts markeert.
Haar wereld is een wens, haar wens
een einder die steeds meer omgrenst.

Het meisje wuift. Het kijkt niet om.
De achterkant blijkt een spiegeling:
een venster trekt haar uitzicht krom.
Het huis ziet uit op wat verging.

[p. 400]

Eva

Hij voegt haar bijeen
en telt haar leden.

Zij werd hem gelaten
in ronde gehelen,
die moesten behagen
maar die hem verdelen -

Het onophoudelijk malen
van nul tot een.

Bij ‘Eva’ in het ‘Musée Rolin’ te Autun.

[p. 401]

‘Eva’, een rest van het voorportaal van de kathedraal St.-Lazure te Autun, bewaard in het Musée Rolin.

[p. 402]

 

Zij gaat naar boven. Zwijgend.

 

De gebeurtenissen volgen haar.

 

 

 

Luidruchtig.

 

 

 

Maar in de zoom van haar verhaal

 

worden woorden door een woord

 

toegedekt. De stilte is er steeds

 

de boord van wat niet hoort.

 

 

 

De kinderen moeten vroeg naar bed.