Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 12]

Leonard Beuger
De engel van Brescia

Met trage passen stijg ik langs de treden op;
de tempel schenkt nog breedheid en beheersing
hoewel er nauwelijks een steen meer op
de andere staat. Ik voel me een bekeerling
van de god die deze stad verlaten heeft

en alles meenam wat er ooit belangrijk was.
Een bronzen engel waakt hier over puin en as
en neemt ons op, en lacht, en leeft.

[p. 13]

Droom

Wakker geworden in de nacht.
De deuren open naar het terras;
het waait een beetje en de maan
schijnt ongehinderd door het park.
Het is een grote blauwe nacht
en niemand leeft. Maar ik.
Mijn hart is nooit zo groot geweest
als nu. Er is een kalm en machtig
wezen in dat langs de wanden
tast. Het zal mij vinden, neemt mij
vast, laat mij ontsnappen
langs haar handen, door haar hart.