Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 1]

[1990/1]

Hubert van Herreweghen
Een grote zomer

(een lied)

De zomer davert in de hoogte
boven de torens en de bomen.
De klei berst van de droogte
op paden

tussen tarwe en gerst

en barrevoets en blakend, ik,

in ambtsgewaad en

met een mispelaar,

mijn stut en staatsie,

met 't hoedje van een vogelschrik,

als vader abt met staf en mijter,

van Grimbergen, op visitatie,

om 's zomers deugden te vermeren

bij alle dertien buitenheren,

gemurmeld weerlatijn aan 't bidden,

ik stof en slof toe naar de bron

en laat me zinken op de knieën

om, liggend op de buik, te drinken,

en draai ik 't hoofd,

met de ogen toe,

met de ogen toegeloken,

gedrieën zie 'k,

gedrieën zie 'k ons komen:

de doodgraver te linker,
diep in de vla gedoken,
die uit 't mest, zwart van ijver,
zijn strootjes tilt en drilt,

het groene en gouden schild,

stralende bange krijger,

rechts, van de schallebijter,

die wegrent door het mul,

[p. 2]

 

en ik,

 

door zonnehorzels murw gestoken,

 

die val op mijn gezicht,

 

terecht

 

in 't midden,

 

in 't midden van het licht,

 

nog vóór ik heb gedronken,

 

in 't midden van 't jaar nul.

[p. 3]

Offer

't Woord braden aan twee kanten

het leeggebloede woord

gelijk de beul op zijn bevel
en alle kanten rond
Laurentius de zoete
gij kent die jongeling wel

ge zoudt hem kennen moeten

en bidden om zijn zalven

als puist of brandt uw zwoord

en het de priesters tonen

en bruinen dat het druipt

van 't vet

de baard van Aäron

beneen

tot op de zoom der kleren

't geweide schoongemaakt

de schenkelen gewassen

en van de lever 't net.

De zonen in hun rokken
bij het altaar ten halve
de weg van eik naar pijn

schroeit de neerslaande vlam

bliksem van hoog gezonden

die steekt de slacht in brand

en doet levieten dansen.

[p. 4]

II

 

Bezie

 

de lende van die kalveren

 

in 't krullen van de vlammen

 

de borsten van de bokken

 

de schouder van de rammen

 

om 't feest te laten duren

 

als gij gebeden bidt

 

voor de ijver van de vuren

 

vergeet niet dit

 

 

 

het sittimhout de kruiden

 

kalmoes kaneel en mirre

 

galban de specerijen

 

gemengd naar 't heilig werk

 

tot pulver fijn gestoten

 

olie erop gegoten

 

een reukwerk naar de wolken

 

rookzuilen tegen 't zwerk.

 

 

 

Van ver zien het de volken

 

die wonen met hun vee

 

aan zee en in de bergen

 

zij wijzen met de hand

 

zie

 

zeggen ze hun zonen

 

zie

 

ginds kronkelt

 

poëzie.