Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 526]

Max Niematz
Adam Pynacker

Niets wijst erop, dat we
vertrekken. De boegbalk glimt
strak, en het anker. De romp
bevracht in ruim water, tot aan
de boorden, met sabelhouwen
en snijwonden, beloftes van
titels, hier en daar een veste.

De trossen hangen slap,
de vaatjes gisten en lekken.
De dekhanden die aldoor komen
zeggen: Vroeger of later, als
alles anders wordt. Een open
baai, toegedekt met licht.
Een blauwe doek geeft zweet af.

[p. 527]

Heem

Ik roei verboden schaduwen
binnen. Roeien is een leven
zonder verhaal. Ramen en gracht
van het heem zeggen meer dan
zij uiteindelijk verzwijgen.

De toekomst de rug toegekeerd,
roei ik een dodenrijk binnen.
Steeds als de biceps ontspant,
verdwijn ik een beetje. Bij
elke haal ben ik een ander.

De ramen volgen me vanachter
hun glas. De beuk kleurt
me purper. Ik hoor de schreeuw
onschreeuwbaar in de achter-
kamers. Ik ben op afroep.

[p. 528]

Museum

Een houten poort. Rozen erin
uitgehakt. De rust, waarmee
je de ruimte betreedt,
een leeg museum, doorge-
waterde vloer, vier kalkwanden.

Je neemt de tijd langs de
panelen van de oude meesters,
maar altijd nog te vlug,
de eeuwen ontglippen, zonlicht
valt in vanbuiten de lijsten.

De doorns aan de boogribben
versteend, de lelie in je hand,
de voetstap, die je volgde,
verstilde, het stigma van
je mond vloeit niet langer.

[p. 529]

Wolk

Eens, toen ik dacht, dat ik
anomphalus was, onkwets-
baar ging ik door de netels,
in kantelpas. In mij droeg
ik een wolk. Ik meende, dat

ik de lopende zelf was,
een wandelend hiëroglyfe,
een adam, wiens lopen staat
in rotssteen gekrast, maar
in hem werkt de wolk zich-

zelf van vorm naar vorm,
zijn stilte boetserend, tot
hij ontploft in de ribbe-
kast. Ik, die, lopende, liep,
volgde, met puilende navel.

Uit de bundel Een wonder van Morpheus, die eind oktober verschijnt bij uitgeverij BZZTôH.