Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 504]

Joris Denoo
Gedichten

IX

Toen de zomer witte remsporen grifte
in het laatste blauw van september
verschoten de blaren weer een beetje.
In streng geharkte parken
verstomde eendegelach.
Door de struiken en de bomen
van Westende tot Bastogne
trok een rilling als een wee.
Op de velden golfde een ola
als een koortskromme. De appel viel weer
uit de boom, kastanjes droeg ik
als een zakje losgeld naar mijn woning.

X

In oktober waren er de rooksignalen,
in een later landschap met bomen van dagen.
Aan de aarde bracht de zon een lanssteek toe.
En met de regelmaat van goede klokken
verlieten de mensen al mijn huizen:
nu eens weer, dan eens niet.
In het vlammend hout spatte een glas
alsof de zomer nog maar pas bezegeld was.
De mannen keken op;
de vrouwen gingen weg.
Ik was een Rus die zijn kasteel verspeelde
en een Griek die van de oorlog kwam.

[p. 505]

XII

Door de twaalf brandende hoepels
was ik als een circushond gesprongen.
Aan het eind daarvan wachtte de Directeur.
‘Alleen van je eigen bloedsomloop
heb je de verkeerstekens onderhouden’
zei hij streng. De regen viel op de tent.
Uit zijn wijzende vinger kwam een kogel
gekropen. Het ding bereikte mij
na vele jaren oponthoud en vloog zo
door mij heen. Dit was het einde
van een kalender vol ellende.
Ik zakte door mijn knieën en bekende.

Uit Clair-Obscur, cyclus uit de ongepubliceerde bundel Wie schrijft die blijft maar beter buiten beeld.