Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 323]

Anton van Wilderode
Plekken

Moerbeiboom

Als ik kijk door zijn takgebinten
van hard en gerimpeld hout
en harskwasten even oud
zie ik schrijlings het jongetje zitten
genist in een nimbus van goud.

Ik hoor hem met kooswoordjes praten
tot de lijsters van alle kant
aandansend vlakbij zijn hand
haast moeiteloos aan te raken
en nawiegend zielsverwant.

De wind van gelukkige jaren
blaast een deel van het zonnelicht
dat in vlokken gevallen ligt
op alle branken en blaren
speels naar zijn kleine gezicht.

Ik kijk in een latere leegte.
Naar niemand. De jongen is heen,
een langzame ladder alleen
ligt in het verdriet van de regen,
de sporten gerot een na een.

[p. 324]

Kerkhof

Het kortgeschoren gras
de kleinbladlinde
haagroos en hagewinde.

De rozen teder rood
de toegewijde vlieren
het bloed van anjelieren.

De merels opgewekt
de meeuwen uit de hoge
dwarrelend aangevlogen.

Het hek de lage muur
en onder zoveel zoden
de nagebleven doden.

[p. 325]

Faistos

Ik woon in dit wit dorp vijfduizend jaar,
een landsman onder Minos ingeweken,
de tijdgenoot der meestverweerde stenen
en van het oudste gras erover henen.
Er werd mij niet gevraagd: waarom vanwaar,
toch nimmer als een vreemde aangekeken.

Mijn huis staat op een hil. Er loopt een pad
naar de rivier, een ander naar de bergen
want ik blijf liever kiezend halverwege
gelijk de herder wind, de hoogten tegen
het dal binnen bereik. Ik kijk maar wat.
De deur staat open, ik moet niets verbergen.

Ik zie de mesara vol woedend groen,
de okeren eitjes van de doortochtvogels
die 's avonds onverdroten klagend fluiten,
ik kook de krekels en de blauwe kruiden
en zal dat nog wel eeuwen blijven doen,
een ritueel attent en ingetogen.

De hemel en het water dat ik ken.
Het weer gelezen uit de broei der sterren.
Als in het najaar van de kant der bramen
een rook vol peper aandrijft en vol tranen
blijf ik de zwerver die ik was en ben
naar hier gekomen uit mijn eigen verte.

[p. 326]

Burgos, winters

De sneeuw van Vlaanderen, de sneeuw van Gent
(die neerviel in namiddagen van winter)
valt over Burgos als een bui van vlinders
vormloos te pletter doodstil neergelegd.

De stad verandert snel in grijs en wit
en wordt een andere dan de gekende
gehurkt en dichterbij een kamp van tenten
tot blinde puinhopen tezaamgeklit.

De klokken luiden echoloos als uit
een dichte ruimte, nauwelijks gehoorde;
in binnenkamers uitgesproken woorden
lijken herinneringen van geluid.

[p. 327]

Soms

Soms zie ik een water dat wandelt
de weg langs die nimmer een weg was,
een sleepkleed, een mantel van wieren
die langzaam voorbijdrijft tot onder
een wirwar een wigwam van twijgen,
ligt zwart in zijn bedding onraadbaar,
wordt helder doorzichtig als maanlicht
waarin men een school kleine vissen
met trilvinnen wit en beweeglijk
ziet hangen aan luchtwaterbellen.

Verdwijnt in priëlen van lover
lianen, de loop niet te raden,
komt tien stappen verder te voorschijn
geleidelijk anders en anders,
een spiegel voor wolken en vogels.
Valt stil in het rietbos. Wordt rose,
trekt rimpels weerbarstige rukken
en wacht op het schrift van de regen.