Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 15]

Leonard Beuger
Sirmione

I

Nu dwaal ik langs de kustweg naar het zuiden,
laat bergen en gedachten achter mij.
Straks in de vlakte ben ik eindelijk weer vrij
en haal mijn hart op aan verkeersgeluiden,
verzorgde velden en de macht van Rome.

Voordat het al te ver met mij zal komen
talm ik nog langs de omgestulpte haven:
het schiereiland, de enclave in het meer.

II

Het grote huis dat nu alleen een schedel is
van droge grotten, gereinigd door de zon,
wordt nog omspoeld door water uit een warme bron.
Tussen de bergen rust het meer, en koestert zich.
Het heeft zijn landtong uitgestoken naar het noorden

en in zijn droom bewegen zich de woorden
van de verstorven taal die zwak weerklinkt
tegen de oevers. De dode dichter zingt.

III

Daar ken ik jou. Jij bent het herenkind
dat mij verheffen zal, de ene vrouw.
Wat mannen levenslang verspillen zal in jou
gedragen worden alle dagen. Het vindt
een nieuwe, kalme plaats waar het zal leven.

Jij kent mij niet. Ik heb jou niets te geven.
Zoals jij ieder mens gelijkelijk bemint
zo duld je dat ook ik wat van je hou.