Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 132

[p. 8]

Frans Depeuter
Het erf

De grond ligt braak. Op kavels en
percelen tiert nu het onkruid: dolik,
distel, hondsdraf. De aren zijn geteld.
De dood brak af wat hij al stervend
nog wou verder telen.

Het erf dat hij gewon, valt weer
in delen uit elkaar. Het huis drijft
langzaam af. Wat zin door hem verwierf
en zin hem gaf, kan zinloosheid niet
langer meer verhelen.

Alleen het graf nog, twee kubieke
meter aarde die zijn lichaam kneden
tot hij weer zand wordt, identiek aan
't ander zand dat in hem is
gegleden. Nog even houdt hij stand
in statistieken. Dan wordt hij bijgezet
in 't dood verleden.

[p. 9]

Vader

Zo zit hij daar. Tot in zijn zachtste
klieren is hij van pijn en sterfte
reeds doordrongen, er dringt nog lucht
in zijn vernauwde longen, er stroomt
nog water door zijn blaas en nieren.

Het melkzuur stapelt zich al in de
spieren, de taal is weer naar 't midden-
rif gesprongen. Hij luistert somber
en ineengedrongen naar 't verre
schreeuwen van gevelde dieren.

Ik weet niet meer hoe ik hem noemen
moet, hij is 't omhulsel nog van wat
ik minde, alleen nog vlees en been
en 't duister bloed, dat straks opnieuw
tot water zal ontbinden. De lauwe
angst die in mijn aders wroet, kon
ook in hem geen weerwoord vinden.