Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 132

[p. 1]

[1987/5]

Willy Spillebeen
Ziener

throbbing between two lives
T.S. Eliot

Teiresias ziener wat zag je vannacht?

Ik zag Palinurus rijzend en dalend
dronken verdronken in het gezelschap
van zichzelf en de ander een tweeslachtig
wezen kloppend tussen twee levens
op het oude vel van het water, het paard
kloppend met hoeven van vroeger op stro
en achter de muur gewarig de jongen
die masturbeerde voor later de vrouw.

Klopt daar het paard met zijn hoef aan het raam
Teiresias ziener zie je haar staan?

Ik zie de zwemmer met zijn felle slagen
maar hij verzinkt in het vrouwelijk water
vruchtwater sperma, moeder en vader
vermoeide stemmen vandaag met de vraag
aan de telefoon kom kom je terug?
tussen twee levens in staan populieren
rot rond een potdicht heelal naar buiten
bol een ballon maar vanbinnen hol.

Luister Teiresias naar dat geluid
klopt daar het paard met zijn hoef op mijn huid?

Jongen van gisteren dode van later
ik tater maar wat dat raadselig geluid
dat is een tak die slaat op de ruit.

[p. 2]

[p. 3]

Bevroren beelden (Mykene)

We zullen nooit zien hoe het geweest is.
En nooit hoe het ooit zal zijn.

We zullen gebarsten olijfbomen zien
en stenen door dragers van stenen gestapeld
tot dit zielloze okergeel puin.
We zullen gras zien dat zich weerbarstig
vastklampt aan seizoen na seizoen.
We zullen uitkijken naar de cicaden
en met ons antieke geheugen
trachten hun taal van dood te verstaan.

De fallusstank van de zuilen
de brandstank van de olijven
en ook de geurige kruiden:
wierook voor het lijk van de man.
De uitgeweende ogen der beelden
de volmaakte vormen van de godinnen
de barsten in glanzend marmer.

We zullen bang zijn van ons geheugen:
kleibaksels tussen de stenen
uitveegsels van het verleden.
Je jong gezicht met het Griekse profiel
mijn oude voorhoofd van socratisch sater.

En langs de statietrap van Mykene
kijkt het beeld van de blinde ziener
naar Elektra die opklimt
tussen het puin van vandaag
bronstheet onder de zon
sneeuwkoud onder de maan.
De cicaden jammeren - maar we kunnen hen niet verstaan.
De zon bloedt - maar we schuilen voorlopig nog in de schaduw.

[p. 4]

II

 

We zullen nooit zien hoe het geweest is.

 

En nooit hoe het ooit zal zijn.

 

 

 

Tussen gisteren en morgen een marter

 

bijt de tijd zich vast in ons nekvel.

 

 

 

En met ons antieke geheugen

 

gaan we van bij de geboorte

 

door een voortijd van stenen en zon

 

dag na dag dood.

 

 

 

Maar dag na dag leven we voort

 

door beelden wat ook betekent door dood.

[p. 5]

III

 

We zullen voort door de beelden leven

 

in het land van de oorlog (na Troje)

 

die ‘known unto God’ schreef in steen.

 

 

 

Fallusstank hier van de populieren

 

en het water het eindeloos lijf van de man

 

die sluipenderwijs als een moeras

 

binnendringt in je bestaan.

 

 

 

Geboorte hier ons antieke geheugen

 

sneeuwklokjes koekoeksbloemen

 

luidkeelse lijster in alle vroegte

 

terwijl je nog slaapt

 

maar ook uit de voortijd nadert

 

schoorvoetend naar vandaag

 

plotseling gewarig: voorbij het water

 

in het moeras

 

zingt de nachtegaal.

 

 

 

Vergeef Elektra de oude man

 

die verbaasd uit de taal der cicaden

 

probeert te raden waarvandaan.