Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 484]

Pieter G. Buckinx
Gedichten

Gebedswake voor Tharcisia

‘Hij wacht op de andere oever.’

In de bedwelmende geur van april
ontwaakten de nachtegalen
in de kloostertuin aan de Rolleweg.

Ik hoorde U moeizaam ademhalen
in de nacht. Wie rende U achterna
Tharcisia, onhoorbaar maar reeds zichtbaar
in de spiegels van de ruimte?
Een witte vlag bewoog nog even:
een glimlach boven het witte laken
van de slaap.

Wie sluierde uw ogen?
Een teken aan de wand?
Zijt gij plots weggevlogen
om ons de weg te wijzen
voorbij het azalearood
ginds aan de overkant?

Ach, al de seizoenen herleven
in de bloemen en tranen
van de geliefden.

[p. 485]

Blijdschap Brugse kant

Blijdschap: Brugse kant
gesponnen uit blauwe meisjesogen.
Klokkenglinsteringen over de stad.

De nagelangst voor naalden en getallen
is uitgewist,
maar de woorden die zij neerschreef
in geheimschrift
blijven leven en fonkelen
als zomerschelpen.

Zij streelde de woorden
waarin zij kon wegvluchten
en bidden als de novembermist
haar bedreigde en bedroefde.

Dan ontstaken de woorden
feestelijke vuren,
kinderdansen en bruiloftsklanken
op het orgel van de ziel.

Wie zal nu de klokken luiden
voor het morgengebed
en wie zal het orgel bespelen
als het brood gebroken wordt?

[p. 486]

Het langzaam ademhalen

Het langzaam ademhalen
in de nacht.

Uw handen worden helder
en doorzichtig als kristal.

Uw lichaam zal gezegend worden
in een wit onschuldig laken
voor de laatste glimlach
en de vleugels van de slaap.

Dan zal het zingen hoorbaar worden
van vogels
in de verborgen sneeuwbloesems
van uw kindertijd.

Al de seizoenen herleven
in de bloemen en tranen
van de geliefden.

[p. 487]

Geen mist meer

Geen mist meer in de verte.

Witte vogels zweven voorbij
over de rotsblokken
naar de Dorische zuilen
aan de overzij
waar de duisternis
helderheid is
en de stilte eeuwigheid.

Vaarwel, gesluierde bloesem,
zon en papavergloed.

Er zijn geen woorden meer
om te bidden
en te zeggen
hoe zeer het doet.

[p. 488]

Een druppel dauw

Een droppel dauw op de wimpers
van het wolgras in de tuin:
een lang vergeten traan,
een teruggevonden traan
waarin het verleden vereeuwigd wordt.

Midden de madelieven
ontwaakten de Paasbloemen
en de cyclamen en de rozen
en de klaroenen van het zomerfeest.

Nu is het zweven begonnen
boven de sluiers van de wolken
in het droomgeworden licht
van het geboorteland,
en het zingen is hoorbaar geworden
in de koelte van wit marmer.

Gij zijt niet meer hier.
De poort staat open op de nacht,
maar wij waken
en houden de wacht.

[p. 489]

Twijfelkoorts

Orpheus, breek op het orgelpunt
mijn twijfelkoorts en trots,
scheur uit mij weg
wat mij verlamt
het blinde schrikbewind
dat uit de zure regen viel
en door het duister
van mijn winter vlamt,
dat mij doorknaagt
in merg en bloed
en in de prinselijke luister
van mijn ziel.

Ik hoor uw stem, Tharcisia,
het orgel ruist, gij zingt:
dankbaar zijn voor de scherven verdriet,
voor de brokstukken pijn.

Niets is vergeefs geweest,
slapen, inslapen voor immer
is eeuwig zijn.

[p. 490]

Bewaar het lichaam zonder schade

Zij wilde zalig worden aan zijn schouder
en droomde het volmaakt gedicht
dat hier op aarde nooit geschreven werd.

Een blauwe regen waait nu
langs haar graf
dat straks met maagdelijke sneeuw
wordt toegedekt.

Gewijde grond, voortijdige genade,
bewaar haar lichaam zonder schade,
tot zij, de jongste dag,
voorgoed wordt opgewekt.