Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 241]

[1986/4]

Hubert van Herreweghen
Gedichten

Legende

Zeven oude, rode baarden,
kromme Corduaanse zwaarden,
kris en knoet en schele blik,

riepen zevenhonderd knapen
voor het grote doel te wapen,
zevenhonderd hadden schrik,

tegen zeven duizend draken,
waaruit zeven koppen staken,
bugelend elk ogenblik.

Elke knaap kon zijn tien draken
met hun koppen soldaat maken,
maar smoort zelf in bloed en slik.

Al die overschiet, ben ik.

[p. 242]

Zorg

Wie begrijpt nu mensen die zorgen?
Gij wordt geworgd

vandaag,

niet morgen.

Morgen

wordt voor vorst en volk gezorgd.

Mij een zorg, ik heb geen zorg,
geen enkele, dan deze
levenslang vretende vreze:
zal de belofte van mijn Borg
mijn dorst beregenen en genezen
als de worgengel mij worgt?

[p. 243]

De levantijnse

Als nu die levantijnse kwam,
het reeëoog, dat op de wand
van koningsgraven danst en speelt,
het prille lichaam nauw verheeld
door neteldoek, en mijn hand nam,
mijn wenkbrauw koelde met een kus
en zei: ‘Sta op, gij zijt genezen,
Tobias, kom, wij gaan op reis
naar waar de zon komt opgerezen,
in 't Morgenland ligt 't paradijs’,
zou dat dan 's Levens afgezant
of de Engel van het Einde wezen,
wijsvinger naar de Tartarus?

[p. 244]

Een Sint-Nicolaasgedicht

De bloem barst uit de vouw

van botten, schone scheuren,

't gedicht springt uit de mouw,

een aapje met zijn kreten,

de zoon komt uit de vrouw

en zal het nooit vergeten,

ons speelgoed uit de schouw,

we zien het jaarlijks hier.

Zo blijkt uit wat wij weten:

nieuw leven breekt uit spleten,

duister, en veel te nauw.

Wat staat u te gebeuren,
boreling, bont en blauw
moet gij weer door een schacht,
scharnierende menhir
met de porfieren deuren?

Ze staan al op een kier.

[p. 245]

Zelfportret
aetatis 65

Zelden ben ik nog een dichter
als van Orfeus wordt verhaald
die in de onderwereld daalt
meer een landloper die lichter
naar hij dieper 't veld in dwaalt
vogelschrik of vredestichter
alles groet wat ademhaalt.

Halley 1986
in Oplombeek

Men toont mij duizelende kaarten,
- hoeveel dimensies - van 't heelal,
melkwegen, sterren aan hun staarten
en 'k hoor intussen zestien biggen al
elk de eigen melkweg vinden in de stal.