Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 100]

Charles Ducal
Paarden

Paarden verstard in behoedzame nachten,
als leegstaande huizen hun sterven voorop.
De verten staan stil in hun hangende kop.
Tussen hun poten slapen de laatste gedachten,

zwetende dijen gesnoerd om hun flank
en hoge verliefdheden warm in de oren.
Zij houden zich in hun verleden bevroren,
lijdzaam, voorgoed aan zichzelf afgedankt.

Ingekeerd als gebeeldhouwde dromen,
en ook staat het prikkeldraad onder de hals.
Soms rimpelt hun vel, alsof nog iets schramt,
maar de spijt loopt bedaard uit hun ogen.