Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 81]

[1986/2]

Hedwig Speliers
Alpestre^*

aan Anna-Salomé
De erotiek zal sacraal zijn, of zij zal niet zijn.
Suzanne Lilar, Het paar

* Uit de gelijknamige bundel.

I

Ruisen uit je romaanse mond, kers
en kleur kleinschalig in vervorming

van verklanking: geboorte van een taal
waarin bestaan staat afgerond, en
klinkers zo over de vlakte rolden.
Vlakte, het ons vertrouwdste alfabed.

Wij - gehurkt in holten van stiltes.
In afstanden gevouwen uit vormen.

II

Slechts de dood, dat heftig voor het oog
onzichtbaar infrarood kan ons beletten

de pad uit onze korf te zetten - woonst
een wonde, door geen hand te betten.
Dan als ik de vraag word die op
zijn antwoord slaat. Het is al laat

zegt mij haar mond, leg om mijn tong
laaiende de lus van je avondafscheidskus.

[p. 82]

III

Jij mijn cel en kern en wentelende
ik jouw elektronenwolk - mijn en dijn

blijft in de versmelting ons geheim:
je bronzen dijen splijtend, de sappen
overstijgen mij als ik je naaktheid zie.
Het wilde en gewilde overdrijven van

onze lijven in dit heilig tweegevecht.
Zolang blijft zon op de einder recht.

IV

Jij bent mijn feit, glanzende want ingelijst
geschiedenis - de geur, het rillend blad,

de boom misschien daarin de droom
zijn takken plooit: uit je blankste kleed
van kant het horen van verwante woorden
in klankverwantschap met de keel;

kennis kuis van feiten en van dingen -
halsomtrek, verhelderd door herinneringen.

[p. 83]

V

Alpestre, edel gif - uit kruiden
kruipt de almacht van de man.

Nog drupt de zon zijn protuberansen,
de dingen staande in zijn helder licht
polijsten de gedachten aan de dag. Ligt
zij niet met de verblijven van haar

gelaagde lichaam onder aan hem vast.
De tederste, de vreemdsoortigste last.

VI

Wie ben je dat je bent omdat ik je zie,
je staat voor mij en op het blanke blad

dat door mij beschreven wordt, energie
en ruimte samen en syntaxis voor mijn zin:
gebeuren lineair geboren door een pen.
Zo beweegt onder zijn vogels uitverkoren

de boom, gescheiden van zijn voorgeschiedenis.
Een blad dat al beweegt nog voor het is.

[p. 84]

VII

Spiegelbeeld weerspiegeld in spiegels parallel
kom ik tot je herkomst: de tijd is van geen tel

en ruimte nemen je lichamen niet in, begin
en eindpunt dat je bent. Een door vele zalen
weerkaatsend kwarts van edele metalen,
een welgevallig vloeien uit en in.

Omgetoverd als je bent tot onscherp raster
ontsnap je, maar eens ontsnapt verras je.

VIII

Liggende elkanders lichaam te vertalen
in kanalen van het superluminale -

nog voor mijn vlees jouw vlees beroert,
gebeurt de sprong en ben ik jouw aspect;
voorbij de melkweg in jouw smeltweg uitgestrekt
berust ik in jouw rust en hijg in alle talen.

Wie buiten ons bestaat, staat binnen pallisaden.
Vermag de kern van onze mythe niet te raden.

[p. 85]

IX

Nu je mijn poort geopend op paradoxen,
zoek ik het zachte zijlied van de dood.

Schouders belaadt hij met het goud
van de verwijdering, het zo langzame
klimmen op de hoogste tak ervan.
Er bewegen nog bladeren in de bolero

van wind en waaien, de allerlaatste.
Weldra zijn onze lichamen verplaatste.

X

Eén van de vogels, op zoek naar de koning
en het paleis dat achter zeven zeeën ligt,

zal ik dààr niet in de schaduw van je schaduw
je lichaam vinden? de vlinderhoutgevlochten
troon waarop je zit soms als het zonlicht
zijn zenit vindt? Waarom je bent verworden

tot verte, vertekend in bloedend kleed.
Invalshoek van listige verzinsels. Leed.