Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 513]

Johanna Kruit
Gedichten

maaltijd met pa

je werd spierwit het laatste woord dat
moeder zei hing dreigend boven tafel
bereikte dan opnieuw haar mond terwijl
ze bevend opstond en haar stoel verschoof

ik zag de bruine vlekken op je handen
de glazen botervloot die met ze door de
kamer flitste deed denken aan een snelle
vogel die verschrikt de tuin in vloog

boven het glasgerinkel uit vervloekte je
het huis waarin mijn moeder sneller vast
vroor dan ik vluchten kon

jouw rechtstreekse tirade tegen god
deed mij nog jaren later omzien
als de vrouw van Lot

[p. 514]

vader

zoals je was ging je zonder vaarwel
lag je kreukvrij en plechtig haast nieuw
als de boeken in je winkel

kon ik je heel goed bekijken gaf je geen
krimp maar hield onverschillig je ogen
wat slordig gesloten alsof het je
niets meer kon schelen

daarom sprak ik lang tegen haar
die met jou zat te praten zoëven
en dit zwijgen voorgoed niet begreep

voordat ik mijn jas nam en ging
je meenam
en opsloot in mijn herinnering