Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 81]

[1985/2]

Eric Derluyn
Hoe open ook de dag

Hoe open ook de dag was, - zacht zo
dat aan 't eind van dunne stelen
nog metalen appels tegen vorst
zich weren konden en het gras nog

langs de wegen lag en bessen paars
en zuur en haastig tussen stekels
stonden (zie, hoe ik de ronde maakte
van jouw tuin en huis; alleen de hond

was thuis en voor mijn hond zo lief
dat geen van beiden zonder mij zijn
weg terug naar huis gevonden
had.) - hoe open ook de dag was en

jij dicht in wat ik weet (woorden
rollen uit je mond; ze barsten gul
in hoogste klanken, dansen van je
lippen, plagen mij als kussen.), hoe

open ook de dag was tussen ons
vandaag, de dag was toe en ik trok
uit, gesloten van verlangen.
Koude licht dat, ongeschonden, heel

de herfst verdooft: even hevig was
jij weg en aan mijn hoofd. Maar tussen
hees gepijp van neergezonken vogels
en het kreukelige loof, dat nu

[p. 82]

 

als vlammend gras nog naschroeit aan

 

de stam der bomen, deed ik jou bij

 

mij komen, jij, het licht en ik, de

 

trage minnaar herfst die onbeweeg-

 

 

 

lijk wacht, maar veel te snel bewogen.