Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 24]

Leonard Beuger
Enkele herderspsalmen

Het zijn geen nieuwe psalmen,
ze zijn alleen verzwegen.
De mensen immers schamen zich
en God behoeft geen nieuwe namen
en vooral geen

rinkelbom.

Het zijn de oude wijzen
nu pas gehoord,
niet langer begeleid
op koningsgezinde orgels,
niet meer gezongen zelfs, gefloten,
of toch nog op de harp.

Het zijn verdrietige versjes
door onmacht, door verlatenheid gekozen,
want altijd, zelden, nooit,
wil ik de lof zingen
van desnoods
de meest nabije engel.

[p. 25]

III.

Ik ben gelukkig.
Achter Uw schild sta ik rechtop
- een herder weliswaar, een muzikant -,
mijn vuisten reiken tot de hemel.

Gelukkig ben ik.
Als ik nu ontwaak is er geen vijand
te bekennen. U hoeft niet eens
de tanden van de goddelozen
te verbrijzelen.

Help mij.

[p. 26]

VIII.

Als ik een mensenkind mag zijn,
een zuigeling, - en waarom niet:
mijn moeder is een mensenvrouw -,
ben ik de sterkte, en de kroon.
Ik zal mijn eigen vijand
doen verstommen, de wraakgierige.

Ik ben niet meer verbaasd
dat sterren van Uw vingers rollen,
en manen uit Uw hand.
En dat er paden door de zeeën gaan.

Toch schaam ik mij
om zoveel heerlijkheid.

[p. 27]

XI.

Natuurlijk mag ik bij U schuilen;
een kleine vogel onder Uw vleugels.
De pijlen suizen om ons heen,
al zingen voor ons slechts de bogen.

Maar richt mij mettertijd toch op;
nog liever immers ga ik
door de schroeiende wind, door de regen
van vurige kolen en zwavel.

Zo rechtvaardig

wilt U toch wel zijn?