Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 130

[p. 3]

Frans Deschoemaeker
Gedichten uit ‘Een klompendans in craquelé’^*

(Een die bij het vee slaapt)

Een die bij het vee slaapt.
Een die zijn dromen warm houdt
onder de huif van hanebalk en hooiland.

Een die met gedeukte doedelzak
van alle jaarmarkten thuis is.
Op een leeg kruispunt
met zijn kop in een bel vliesdun geluk
te staren staat.

Een die brandewijn verkiest
tegen de lijklucht van de lente,
tegen de wurggreep van de nacht.

Een die bij het vee slaapt
en staart soms. Aan de grond genageld staart
naar een zeer jong boerenmeisje
tegen de warme balg van een paard
aan de rand van kaal weiland.

* Een tiendelige cyclus bij fragmenten uit het werk van Pieter Corneliszoon Broodbuydel, bijgenaamd ‘De Satijnen’ (1554-1589). Landjonker, hereboer en bohémien. Neerhofpoëet en klompendansestheet. Geliefd in kroeg en staminee (aldus de volksmond). Briljant schilder en uitbeelder van het landleven in de streek van de Vlietebeek.

[p. 4]

(Oude koetsier)

Pijprokend op de drempel
van het ketelhuis
in de onvermijdelijke geur
der haagwinde.

Verbannen van het jachtslot
naar het pachthof, 't onzalig oord
van trekos, brandnetel en beerput.
Op de klinkers van het koetshuis
van zijn oor de hoefslagen verstomd.

Pijprokend. Onder de stallamp
heviger taferelen gedenkend

: 't stof van juli. Het gouden gespan
en 't lied van de luisterrijke zweep
over de losgeslagen heerbaan! De heerbaan!
De heerbaan naar de witte kantelende einders!

[p. 5]

(Toen was de wereld nog een dorp)

Geen zachter ledikant
dan ritselende lissen
in de zoete maand van mei.

Geen teerder welving
dan de welving in je keursje,
wit en getepeld.

Geen zoeter sterven
dan het sterven onder de streling
van je wezelklauwtjes.

Je haar. Je geur
van anemoon en eglantier.
De witte wolken in de waterspiegel.
De oever met je uitgestald satijn.

Toen was de wereld nog een dorp
met een toren. En werelden van riet
waarin de beek met haar geheim verdween.