Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 660]

Marleen de Crée-Roex
Brieven aan Plinius

XI.

één enkel huis in een stad van velen,
wingerd, gespreid op de tafel
van mijn taal. het teder laken
van het vochtige verleden, zal vallen

in de plooien van de tijd. ik schraag
gehoor en vingers in mijn schrijven.
het beeld dat ik zal samenstellen
uit zout en leem en eenzaamheid,

ben ik en gij en allen. bedauwde schade
van mijn sprakeloos bedrijf.
van schrift en teken en oude maskarade.

ik hou je stem in drassige bokalen,
maar wit en hevig is mijn lijf
als water in verglaasde schalen.

[p. 661]

XV.

krijt vernielt paleizen en maakt de verzen rijker.
- in de nacht der nachten is de hemel wijd -
het water in de kruik van Plinius is zachter
mijn poorten staan als spiegels op de tijd.

een siddering van stemmen glijdt in nevels
als duidelijk geformuleerde metafoor.
de beelden van mijn schrijven, weer als regels
uit het oude spel der ongenaakbaarheid.

ik denk dat dichters angstig ademhalen,
als proeven aan hun breekbaar lijf.
en elk woord is als geen ander dat voor

de adem was gekend. dit is zo onverhoeds
geschreven. ach, Plinius, je kent mijn tederheid.
ik ben te fel in dit amechtig leven.

[p. 662]

XX.

ach, Plinius, dit zijn de laatste regels,
de takken van mijn spraakgebrek.
en wat aan voelbaarheid niet is bewezen
komt later in de grote trek

van vogels voor de winter. de bomen
in doorzichtige golven van licht. niet
te genezen dierbaarheid van dromen.
de nachten worden gewet aan de ramen.

en trager dan ooit is mijn taal uitgegroeid
in wortels van denken en praten.
ik hoor bij de liefde in schuchtere namen.

mijn lichaam ontsnapt in voorzichtige handen
en kantelt het woord in je tederheid.
de tijd kan langer dan duurzaamheid branden.