Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 645]

Dietsche Warande en Belfort 129ste jaargang nummer 9 november 1984

Anton van Wilderode
De vlinderboom. Carlos Quinto in Yuste

Kerstdag 1557

Voorzichtig zilver van de winter lag
gelijk een mal van mist om alle dingen
met zoveel onverwachte wisselingen
van bijna wit naar wit de hele dag.

Ik wilde stil zijn en alleen bedacht
op koningen en herders, hoe zij gingen
(van boven af een aanbegin van zingen)
de lange weg ten einde van de nacht

en zonder vragen of getorste vracht
van ongeledigde herinneringen
gaan in de stoet van de verkorelingen
die enkel moed bezitten en geen macht.

[p. 646]

Voorbij

De laatste maal het maal op het terras
einde augustus, aan mijn dorre handen
aanstekelijk de jeuk van jonge planten
en prikkeling van velerlei gewas,

onaangeroerd de schotels op de dis
het bord met kraakvis op een bed van kruiden
de fonkelende rijnwijn in de fluiten
de appels met een voorglans van vernis,

verkild tot op het bot onzichtbaar is
mijn lichaam in vermogen afgenomen,
mijn ziel zwerft door de uitgeholde woning
een wolf geworden zonder wildernis.

[p. 647]

De engel

Van morgen toen ik wakker werd, een dag
als alle vele, zag ik in het witte
melaatse licht opeens de engel zitten
waar die op mijn ontwaken had gewacht.

Keek mij niet aan. Hield zijn ovaal gezicht
dat geen gezicht was maar een plek van klaarte
waarin de ogen zelfs niet zichtbaar waren
op iets dat in de diepte lag gericht.

Ik wist wat hij bedoelde, wie hij was.
Hij was de bode die mij zonder spreken
telkens een zachte aanwenk geeft, een teken
dalwaarts de laatste ligplaats in het gras.

[p. 648]

Wie gaat, wat blijft

Als ik verdwijn bestaat de wereld voort
de jonge bomen waaiend en volwassen
boven het glijdend groen van zoveel grassen,
de vogels gaan gewoon met zingen door

de sterren draaien met dezelfde naam
voor mensen met veranderende namen
in haar voor altijd uitgezette banen
zolang de zon duurt en de zomermaan,

er zal een menigte van rozen zijn
en ronde sneeuw des winters op de wegen
en speelse pirouettes van de regen
en dag en nacht en dag, als ik verdwijn.

[p. 649]

Bewaard

De nacht nabij als ik de uren tel
gekerkerd tussen gewatteerde wanden
(in het bereik gelaten van mijn handen
het amberen crucifix van Isabel

bij zoveel kleine dierbaarheden die
ik van mijn reizen meebracht en bewaarde,
de vogelsporen van mijn weg op aarde
die ik van lieverlee ten einde zie

en voorts de bijbel die geopend ligt
op wat tot mijn behoud werd opgelezen:
gij zult wat u te wachten staat niet vrezen,
de wolk van pijlen op uw vlees gericht).

[p. 650]

September (1)

De dagen van het najaar lijken kort
met licht en donker en langdurig regen.
Ik kan mij nog maar nauwelijks bewegen
wanneer mijn adem moe en moeilijk wordt.

Gedaan en ruimschoots werd wat in de macht
van mensen ligt en toegewijd vermogen,
de zorg van artsen over mij gebogen
om te beproeven wat de pijn verzacht.

Schier ligt mijn lichaam, tevergeefs gebaad
in bekkens van azijn en rozenwater,
genezen eindlijk en alleen gelaten
door de verlossing van de langste slaap.

[p. 651]

September (2)

De lector leest met een te jonge stem
uit Lucas het verhaal voor van het lijden
waarom ik hem verzocht, wij lopen beiden
de weg van Yuste naar Jeruzalem.

‘En Jezus ging alléén op naar een stil
gebergte waar Hij bad. Hij knielde neder
en vroeg: Bespaar mij, Vader, deze beker.
Maar wat Gij wilt gebeurt gelijk Gij wilt.’

Ik hoor de woorden verder niet meer écht
en niet de knapestem die ze doet leven.
Ik zie in zweet en bloed een God begeven,
mijn laatste dagen op zijn nacht gelegd.

[p. 652]

En dan

En dan de dood. Eén amper ogenblik
(de leeggedronken beker valt aan scherven)
of een langdurig langzaam henensterven
(de wortelstok geleidelijk losgewrikt)?

Zal het des nachts zijn zonder ander licht
dan wat de maan laat in de kleine ruiten,
misschien een morgen als het dag wordt buiten
of binst de weldaad van de schemering?

Zal het een najaar zijn in grijs en rood,
verrukkelijk een lentedag vol vlinders
of als het koud wordt en wanhopig winter?
En dan de dood, denk ik, en dan de dood.

Uit De Vlinderboom. Carlos Quinto in Yuste, een cyclus van honderd gedichten die in het voorjaar van 1985 verschijnt bij Lannoo/Tielt.