Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 354]

Johanna Kruit
huis

dit is het huis waar ik mijn jeugd ontgroeide
en waar mijn vader mijn gedachten snoeide als

takken van een boom, die om te bloeien
niet naar de hemel mag. Om zijn bemoeien

met mij vielen voorgoed de deuren dicht
Soms hoor ik weer zijn stem, de vinger die hij richt

wijst verder dan ik nog als kind kon weten
Een leven lang is niet genoeg, om te vergeten

moest ik hem soms na jarenlang nog vangen
in woorden die ik om zijn hals wou hangen

Zijn sterven sloeg mijn wraakgevoelens lek
De woorden hangen nu als stenen om mijn nek