Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 23]

Willem M. Roggeman
De werkelijkheid, zoals ik ze mij heb ingebeeld

De wereld is een gerucht.

Op het strand heeft God zijn naam
met stookolie in het zand geschreven.

Iets in ons is losgeraakt en blijft
in de lucht vlotten als een herinnering.

Het verdriet moet je tegen het licht bekijken
om er al de kleuren van te kunnen smaken.

In het toilet van het benzinestation
hoor je een stem achter de spiegel.
Dit verneem je dan, ook hier
is de eenzaamheid reeds doorgedrongen.

En langs de weg, tussen het gras, staan
wat klaprozen, rood vloekend in het groen.
Tot daar kunnen we nog gaan.

In deze verlatenheid groeit zelfs geen schaduw meer.
De zon gaat onder in donkerrood fluweel
en zacht gefluister.

Je verdwijnt door een kier in het landschap.