Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 128



[pagina 514]
Hans De Greve Twee gedichten Opgedragen aan Claire Verschueren ‘ons blijft alleen de tijd en niet het vluchten en alles dat op de aarde beweegt, ons blijft de laatste reis van twee vermoeide mensen.’ (Hugues C. Pernath) a. ik hou van de dolle wind die door de spleten kieren gluurt en nooit bestendige hengsels weet, die raast over dit vlakke veld en wijl de prille wilgen schudt, wolken drijft langs alsnog ongekende paden en op een zelfde moment zó ver en zó dichtbij zijn kan - zoals jij steeds bent, en die het voor ons soms zó dragelijk maakt, dat ik poog in je te waden, m'n kind. b. en de zwijgzame nachten in leven houdt. waarin zwaar als de tijd die loopt in onze handen, een kind op terugweg is, om opnieuw te bewonen, heel intens en diep te verzinken waar de wereld veraf is, waar straks de eerste golven het lichaam zijïg glad maken en de warmte zich innig verenigt. het zinnelijk vluchtoord waar geen stormvloed heersen kan.