Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 128

[p. 481]

Dietsche Warande en Belfort 128ste jaargang nummer 7 september 1983

Pieter G. Buckinx
Zeven gedichten

Ik kan het draven horen

Ik kan het draven horen
van losgeslagen paarden.

De molen kraakt en maalt
roem en verval.

Het huis werd leeggehaald.

Hier schitterden en gonsden
vertier en levensvuur,
nu kruipen mieren
langs de muur
en langs de troon
van de verloren zoon.

De haard is zwartgebrand
maar geurt nog naar weleer,
stof en gruis, koffers herinneringen.

De wijn in de vergeten kruik
verschaalt.

Het huis werd leeggehaald,
is er geen wederkeer?

[p. 482]

De leegte weegt

De leegte weegt. Het hekken in de tuin
hangt schuin. Het gras verwilderde
en onkruid woekert overal.
Onder de rododendronstruik verroest
de spade. Hier werd de hond begraven
bij volle maan in de novembernacht,
fosforlicht huilde alles wit.

Weggeworpen aan de waterkant
wacht het gebroken speelgoed
op een kinderhand.

[p. 483]

Zonderling bezoek

De zon een najaarsroos.
Oktobergoud blinkt in de sprokkelhaag.
Een vreemde gast kwam op bezoek vandaag,
geen afspraak tussen hem en mij.
De spiegel in de gang liep hij voorbij,
het leek wel of hij bad.
Zijn jas viel op een stoel, wanordelijk,
zijn wandelstok met zilveren kruk
blonk op het tafelblad.

Hij opende de glazen kast
en zei haast doodgewoon:
‘een borrel lust ik wel, nu 't najaar knaagt
in been en vel.’

Hij dronk met trage kinderteugen,
en morste op zijn witte das.
Hij praatte almaardoor
over zijn vader en zijn kinderjaren
en over God en de oneindigheid,
alsof hij reeds gestorven was.

Toen zweeg hij lange tijd,
de stilte woog als lood.

Dan stond hij uit de ligstoel op
en nam zijn stok met koninklijk gebaar.
‘Vaarwel’, zei hij. ‘Ik keer terug.
Misschien. Een zondag in april.’

[p. 484]

II

 

Het spiegelgoud dooft uit

 

in de oktoberhaag.

 

 

 

Nu weer alleen. Aan alle hoeken

 

knaagt de kilte. Ik zie mijn vreemde gast

 

verkleumd, met aarzelende stok,

 

in het verblindend gloeien

 

van de metrogang

 

de richting Tomberg zoeken.

 

 

 

Nu weer alleen. Grendel de poort.

 

Het gras roest en verdort.

 

 

 

De spiegel in de gang loop ik voorbij

 

bang voor de tijd

 

die splinters in het voorhoofd bijt.

 

De dagen worden kort.

[p. 485]

Vertrouw mijn schouder

Op de Brabantse heuvelkam
geuren de kroezen naar room
en landelijke spijzen.

Wij werden ouder en wijzer.
Verdriet en spijt
vergrijzen in de spiegels
van de tijd
en het klinkt vreemd
en onverwacht misschien
wanneer ik zeg: beef niet,
vertrouw mijn schouder,
luister naar de nacht,
naar de herinnering
wat de hemel u voorspelde.
Slaap zacht.

De rozelaar klimt over de muur.
Morgen bouwt de zwaluw
een nest in de schuur.

[p. 486]

Kronkelhof

Eens bloeide hier de vroomheid
die wij blijdschap noemen.

De boomgaard geurt
naar waterbloemen
en verdronken gras.

Op de verkoolde kronkelbalken
in de stallen hangt nog het ademen
van fiere paarden: edel Brabants ras.

Er blaft geen hond meer
in de winterschuur,
de vlierboom bij de muur
verdort.

En de melaatse druivelaar
die straks gestenigd wordt
door storm en hagelslag
verbergt zich onder de poort.

De tijd knaagt alles dof
en zwart op Kronkelhof.

[p. 487]

II

 

Kalkschilfers op de muren

 

nu het winter is.

 

 

 

Kerkhofslakken

 

zoeken woekerwarmte

 

onder de spinnewebben.

 

 

 

Een kat waait uit de goot

 

en vliegt door de gebroken ruit

 

naar binnen.

 

 

 

De boeren sterven uit,

 

de akkergrond gaat dood

 

en wij gaan dood

 

en onze stam gaat dood

 

als wij niet herbeginnen

 

altijd opnieuw.

 

 

 

Moeder, schuur de tafel wit

 

van dit voorvaderlijk bezit:

 

ons dagelijks brood.