Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 127

[p. 732]

Hans de Greve / Vlucht langs het stille water
(Een dagboekbladzijde)

1.

Ik denk dat we altijd samen zouden
moeten wandelen, dat we samen moeten
wandelen naar wat op ons toekomt, of
naar wat we menen dat op ons toekomt,
maar dat eigenlijk stilstaat en wacht
tot iets aankomt, en waarbij wij elk
iets zijn, iets van deze grond en van
dit water, en met ons wandelend nu
niets dragen.

Niet iets dragen is de betere verwoording
van wat we met ons hebben, en dat, denk ik,
is de echte betekenis van ons verder
wandelen. Ons wandelen naar iets waarvan
we niet weten of het iets is, maar waarvan
we denken dat het bestaat, dat het is in
deze grond en dit water, maar op andere
plaatsen die toch zo moeilijk vindbaar
zijn, omdat zij steeds dezelfde lijken.

[p. 733]

2.

Het is nu bijna windstil en de
winterlucht houdt zijn kille hand
tegen onze wangen.
Wij wandelen verder in een stilstaand
jaargetijde dat zwijgt in de onveranderlijke
poses van dit sobere, maar toch veelzeggende
landschap.

En de wolken die helder hangen,
waken over dit rustige water waartussen
wij ons, één met alles, vredig
bewegen met de vastberadenheid
van een op vlucht geslagen roedel
jonge hinden.
In hun oerdrift nimmer te temmen.

Als we zo wandelen, denken we niet.