Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 127

[p. 721]

Dietsche Warande en Belfort 127ste jaargang nummer 10 december 1982

Pieter G. Buckinx / Vier gedichten

Op de winterbeekbrug

In een vlam van de zon,
op de winterbeekbrug, vader en ik,
jaren geleden.

Hij droeg een vlinderstrikje
en een gouden ketting op de borst.
Hij keek mij aan door zijn vonkende bril,
ik raadde de vrees in zijn blik.
Hij aarzelde en zei: ik ga nog even naar de hofstee
waar pater Mondriaan op sterven ligt.
Hij kuste mij. Ik was niet bang
voor wat hij sterven noemde.

Ik rolde witte keien in de gracht
of tekende spiraalkristallen in het water.

Vader, weer zie ik u terug,
na zoveel jaren,
in een vlam van de zon
op de winterbeekbrug.

[p. 722]

Aldoor een woordendief

Aldoor een woordendief, een rover
van beelden, kleuren en geluiden
uit mijn geboortedorp.

Scheerlings over de daken,
over de kerk en het kapittelkruis
en over de boomgaarden en boerderijen
wegglijdend in het dal.
Vier veldkapellen waken
over de landerijen.

Aldoor moet ik herhalen
wat in mij knaagt en roert:
mijn blijdschap en mijn spijt:

De rode tegelvloer,
het witte zandtapijt,
de paarden en de glorietten
op de achterkoer.

Grootvader aan de tapkast
in de geur van rook en bier
en midden dit rumoer
een prinselijke knaap,
een inzichzelfgekeerde troubadour,
die aan de lippen van een edelvrouw
een glinsterende droom vertelt.

En ginds een kind, nog hagelwit,
dat op de blauwe drempel zit
en beukenootjes pelt.

De vogels worden doof.
De kevers slapen op de takken.
Weer geurt het dorp
naar wierook en processieloof.

[p. 723]

Negentienhonderdveertien

Vuurvlinders op de vlamrand
van de roos.

Een man, geblinddoekt
tegen de muur,
bevend voor het schot.

Huzaren op blinkende paarden
draven van dorp tot dorp.

Op een worp
van de pomp op het plein
staat mijn vader
met zachte gebaren
de waanzin aan te klagen.

Wie zal de doden begraven?

Hoor, de brandende gebeden
achter de roosvensters
van de angst.

[p. 724]

Het regent op mijn bedelzak

Een knaap van veertien jaar
te voet in de regen
langs slingerwegen in wind en weer
naar de Riddershoeve op Desseneer.

Het donkert al, de bomen doven uit,
wildstropers liggen aan de bosrand
op de loer.

De windroos stormt van noord naar zuid,
een hond blaft bij de koetspoort
op de binnenkoer.
De keuken geurt naar brandhout
en naar versgebakken brood;
een rimpelvrouw slaapt in haar zorgstoel
met de witte huiskat op haar schoot.
Moerbalken blinken in de koperglans
van schemerlampen. Het drielicht siert
het eeuwenoude beeld van Sint-Hubertus.

Ben ik een bedelaar? Een kind
dat ik Johanna noem, biedt mij
op een met rozengoud versierde bord
de baksteenrode melkkruik aan.
Een hand trilt op mijn hand. Ik beef
en spiegel mij, verwonderd
in de tederheid van kindertranen:
de ziel blinkt witter als het donker wordt.

Een kreupele knecht treedt uit de schaduw
van de kelderdeur en doet de luiken dicht.

Vaarwel, drielicht en Sint-Hubertusbeeld.

Te voet naar huis terug met smokkelwaar,
boter en vlees en brood.
De windroos ratelt op het zadeldak.
Novembernacht, mijn bondgenoot,
bescherm de spiegeling die mij beroert.

Het regent op mijn bedelzak.