Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 127

[p. 562]

Hubert van Herreweghen / Gedichten

Bestiarius

Lang leve 't beest!

Wie mag het huilen

met overslaande stem

luider dan ik,

die levenslang

het beest

met 't beest alleen en in zijn kuilen
stinkende vacht en vuile muilen
en krakend in zijn tang

bang ben geweest,

het beest

moest temmen, tèmde,

tèm en tèm?

[p. 563]

Fatsoen

De waardigheid die wij in kleren dragen
en in 't textielloos scherm van oudsher af,
schoon spel van oud fatsoen en nieuwe mode,
stadsmeisje en boer, gekleed naar de geboden,

hebben nog enkele vrijdagen,

dan komt de donder - dag,

het lijf is laf

en ach,

legt elk goed fatsoen af.

[p. 564]

Koppel

Doodgewoon en toch is 't wonder,
wie zie ik daar gaan,
kermisavond, langs het graan
en de sterren aangegaan,

- op het Heiken

zomereiken,

in de gracht

valeriaan,

nardus die de kat

doet zeiken -

weggelopen van de prenten
op schietkraam en spiegeltenten,

- en in het kastanjebos

kamperfoelie, varen, mos -

zijn arm boven, haar arm onder,
wie zie ik daar gaan?

De rode zoon van de Donder
met 't wit meisje van de Maan.

[p. 565]

Het kalf

Het meisje dat de koe zag kalven,
'k zat in het huis ten halve,
bracht mij vanuit de spinde
jong bier onder de linde.

'k Zag 't haperen van haar ogen
en haar schort raakte mijn kin.

Het ogenblik is een begin.
Dit begin 't einde, want wij mogen
die kromme weggetjes niet in.
Al raakte toch haar schort mijn kin.

Het kalf en zijn gespreide poten,
geveegd, gedroogd met wissen stro,
werd met lauw water schoongespoten.

En 't leven is alzo.

[p. 566]

Besje

't Dun haar,

't vermagerd been,

't verrimpeld vel,

de roeste hals is een leerlooierij.
Verwoesting overal. Maar 't ogenspel,
daar komt Homeros met geen woorden bij.

Regen

De regen viel als ik wou vallen,
als ik vallen moet,
zachtjes, met duizendtallen
en toch apart.

Regen geeft moed.

Mate

Met mate ben ik matig,

soms

en dwaal wat wankelender

naar

't zwart tochtgat

des ouderdoms.

daar