Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 126

[p. 733]

Willem M. Roggeman / Het oog van de schilder

Het landschap ligt verstijfd
onder een dun laagje vernis.

Wat is dan de werkelijkheid?
De chaotische versie van wat
de schilder heeft geordend.

In dit stilleven zoekt hij
vruchteloos naar een mens,
hij vindt alleen een hoopje kleren
in een hoek van het atelier.
Want waar het leven is verstild
raakt het model gauw vermoeid.
En na urenlang naakt stilstaan
smaken haar lippen naar frambozen.

Op de spiegel schildert hij
bovenop zijn spiegelbeeld
zijn zelfportret.

Met bruine vingertoppen omklemt hij
de sigaret waaraan hij bedachtzaam zuigt
waarna hij de rook langzaam uitademt,
zodat hij blauw walmend over de spiegel
rimpelende golfjes veroorzaakt.

Ik schilder mijn portret,
dus besta ik, zegt hij filosofisch.

Alles valt stil binnen het beeld, valt
geluidloos binnen het bereik van het oog.

[p. 734]

 

De schilder mengt de kleuren op zijn palet

 

en schenkt de wereld zijn perspectief.

 

Met de steel van zijn penseel

 

meet hij de vlakken tegen elkaar af.

 

De lucht weegt zwaar bovenop het land.

 

Elke leegte in de wereld

 

vult hij op met een kleurvlak.

 

Hij opent een raam en

 

het begint hard te regenen

 

binnen in het huis

 

terwijl buiten de zon schijnt.

 

 

 

Een muur splijt open en vertoont

 

de voortdurende veranderingen van het licht.

 

 

 

De kamer schuift in elkaar.

 

De wereld ook. Tot binnen de afmetingen

 

van het schilderij.

 

 

 

Ja maar, wat stelt het voor?

 

Het schilderij gaat nergens over

 

behalve over het schilderij.

 

Wat daar geverfd staat

 

stond al jaren afgebeeld

 

in het oog van de schilder.

 

Alleen de werkelijkheid

 

valt nu nog te verzinnen.