Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 126

[p. 597]

Joris Denoo / Zelfportret met hoed

Hij deed er vaak het zwijgen toe.

En als hij niet lachte dan streek hij
steels de pluimen glad, denkend aan
de daden en de dingen die hem in de avond
overweldigen zouden. Er waren kraaiepoten
die zijn ogen even leken te vergroten, eigenlijk
verlangend om niet te moeten zeggen:

- ‘Dit, dit is een gequetste spiegel met een ster erin.’
- ‘Ja, er waren ook stenen toen ik de stad in reed.’
- ‘Waar is de haan?: dit zijn de veren,
de kleuren. Alvast de kleren;
maar de haan??’
- ‘Hier blijf ik staan; daar moet jij gaan.’

Toen hij over de ogen wreef en bij elke streek
een spoor naliet. Als hij niet lachte: opstandig.
Zo zijn gesternte:
de jager door de dieren uitgedaagd,
dat was één van zijn vermommingen.