Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 561]

Dietsche Warande en Belfort 125ste jaargang nummer 8 oktober 1980

Paul Snoek / Schildersverdriet

Gedicht om de moed niet te verliezen

Mijn bed is ziek. Mijn bed heeft koorts.
De lakens scheuren als je eraan voelt.
De muren zitten vol vreemde gezwellen
en het behang valt af wanneer je ernaar kijkt.

Mijn lamp loopt leeg. Het licht is lek.
De lucht heeft ook zijn beste tijd gehad.
De hele kamer hangt vol regenbuien
en de kachel zit vol staalkoud ijs.

En naast mij ligt een menselijke vrouw
te wachten tot het nog eens lente wordt.
Om, als wij deze rampspoed overleven,
nog eens te horen het gefluit van goede vogels.

Wij hebben het koud maar mogen niet klagen,
want onze munt staat sterk en de rest komt vanzelf.

[p. 562]

Voor wie goed kijkt

voor Roger Verkarre

Als je met je goede ogen
nauwlettend hebt gekeken
in het felle zomerlicht,
- vertel dat niet aan je oogarts -
zie je zuidwaarts in de hoogte
tussen drie en vier uur 's middags
mijn bed staan op de zon.

Dat zie je dan.

En dat ik lekker in mijn blootje
lig te zonnen zie je ook.
Hoe zou het anders kunnen
als je heel goed kijkt?
Maar dat ik doe alsof ik slaap
en mij verlekker in een fijne droom
om mijn ellende te vergeten zie je niet.

Dat hoef je niet te zien.

[p. 563]

Gedicht om voorzichtig mee om te springen

Vanochtend aten wij een inlands ei.
Het was doorzichtig als een lamp.
Wij hadden het voordien gekookt
in zuiver water, zoals aanbevolen
op de gebruiksaanwijzing binnenin.

Wij hebben het voorzichtig laten koelen.
Wij hebben het met zorg behandeld.
En pas na het gebed voor het eten
hebben wij het in stukjes gebeten
als was dit ei het laatste wat wij zagen.

En toch, nadat wij den Here hadden gedankt
voor al zijn milde gaven o.a. ons ei,
begon mijn vrouw elektrisch te schokken
en toen ze stuiptrekkend neerzeeg
hoorde ik het duidelijke geluid van een
stuksplijtende fles in een vuilniskoker.

[p. 564]

Grieks landschap

De zon is eindelijk genezen.
Wolken drijven voorbij als eilanden van ijs.
Met man en macht tegen de regen
de bergen worden versterkt met ijzeren stenen.

De oude stad klopt het stof van zijn daken.
Op de witte tempels ligt een pruik van sneeuw,
het licht gaat smelten op de spiegels
en de wijn wordt lauw in de gezwollen wortels.

Maar ook de dorst kruipt uit de rotsen.
De bomen gaan opnieuw gebukt onder de hitte
en de dieren ademen weer langzaam.

En plooibaar als een jonge vinger
slingert zich een zwemmer onder water zoekend
naar zijn eerste waterdichte parel.

[p. 565]

Als ik geen rood meer heb

Als ik geen rood meer heb
maak ik de bomen groen, de struiken,
het hele landschap wat ik schilder.
Dus ook het onkruid en het gras,

waarin je languit ligt te wachten roerloos
maar toch diep ontroerd, wanneer je later
het doek mag zien waar ik je rooie jurk
vervangen heb door zachte naaktheid,
waarvoor ik net als voor je glimlach
vooralsnog niet de kleur vond die je past.

Als ik geen rood meer heb,
heb ik nog altijd je lippen.

[p. 566]

Onder water

Onder water zijn alle lege flessen vol.
De stilte verblijft er geluidloos
als in een oud kasteel achter glas.
Als een gedroogd viooltje in een woordenboek.

Soms word je door een lichte bries gestreeld,
als blies er iemand even tegen je wangen.
Ook voel je soms een koele zachtheid
als van een verre waaier afkomstig.

Onder water ben je steeds alleen,
maar eenzaam nooit. Een man van zout
zou er pijnloos, spoorloos kunnen smelten.

Zelfs voor een koning op zijn diepgezonken troon
is het er aangenaam en draaglijk.
Onder water wegen kronen immers minder zwaar.

[p. 567]

In bed

In bed is het beter je bed te laten staan.
Je ontmoet er soms erg lieve mensen.
Je hoeft er geen blad voor de mond te nemen
want je brengt er de helft van je leven in door.

In bed deel je best zelf de lakens uit.
Een bed is nog de beste doofpot.
Zelfs zonder valscherm, zonder vliegwerk
val je in bed meestal in goede aarde.

In bed is er niets nieuws onder de zon.
Je kan er alles beter begrijpen.
Je krijgt er het diepste verdriet onder de knie.
Ja, mijn bed is mijn zevende hemel.