Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 527]

Polle Taveirne / In memoriam Jotie T' Hooft

Een landschap schreeuwt berijmd,
het gras dat wolken baart het weent
maar paarden knagen ongestoord
en lachen vreemd de ogen dicht
als men raadt hoe lang de dood
zich reeds in hem gebundeld had:
tot barstens open uitgesnikt.

Nu allen zijn onthoofd rondom
een kuil die huilend wordt gedicht,
schrijven dieren straks de lijnen voort;
zijn mantel dekt de laatste woorden toe
nog warm en rijpend deze herfst te vroeg.
De blaren vallen weerom vaderloos,
het sneeuwt - hun rouw is onbeschreven wit.

Tenslotte dit bekende sterven
als eerste wens en oudste droom
vervuld in stenen slaap is hij
een nacht te eeuwig ingegaan;
wij kijken blindelings te laat
en breken nooit zijn ogen meer:
hij ziet alleen en zwijgt voortaan.