Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 342]

Wim Gijsen / Gedichten

Delfstof

Leef niet te lang zonder mij en niet zo ver
dat ik niet meer kan achterhalen
wat er nog van ons rest uit jaren her
en waarvoor ik steeds dieper af moet dalen

in gangen van memorie. Er is een schacht die lekt
is mij vanmorgen vroeg per radio gemeld.
Verbindingslijnen tot het uiterste gerekt
ruimen onder de spanningen het veld.

Oproepen komen nog maar moeilijk door
en gaan van ruis en storing vergezeld.
Winning is niet rendabel, men vertelt,
jij komt te spaarzaam in de diepste lagen voor.

[p. 343]

Momentopname

De dingen staan doodstil en afgepast
binnen hun eigen vorm. Wereld van roerloze
spiegel en wand. Een milliseconde was het
alsof zij aanbrak als de dag. Pose

een tel bevroren in de kamerhoek
waaruit ik stoel en ezel had verschoven,
levend ogenblik, voor altijd zoek,
hoe vaak nog raak ik u te boven

en buiten het gezag van tijd en maat
om aan te zien hoe dwingend zij bestaat
en voor een tel de ruimte overschrijdt
die beeld en echo geografisch scheidt.

[p. 344]

Najaar

Het is zomer geweest en nu nadert
het droeve landschap met de mond vol trijp,
aan alle bomen staan de vruchten rijp,
grond ruikt naar afscheid en naar achterladers

en nergens meer zijn tekens die jou duiden
al kan ik raden hoe je nog bestaat.
Alles is nu voltooid, ten einde raad
krijsen de zomervogels naar het zuiden.

Weer is augustus tot een herfst verzuurd,
de rook van vuren spelt vergeefs jouw naam,
je hebt geen inhoud meer en geen lichaam,
wij hebben korter dan een woord geduurd.

[p. 345]

Boekhouding

Geen woorden die de stroom nog kunnen keren,
wij liggen ingebed in stromende momenten
het saldo der herinnering in te teren
tot een finale nul, schaarse emolumenten

die wij nog aan het oud tegoed onttrekken.
Een stuk van jouw gezicht, een enkele beweging
kan jouw aanwezigheid niet langer rekken
van wat zo blindelings en glanzend eens begon

binnen de duistere keerkring van dit leven.
Het is gedaan, mijn lief, met al de overmoed,
wij worden onafwendbaar van elkaar geschreven
en opgeteld bij andermans tegoed.

[p. 346]

Grafkamer

Het koningsgraf ligt open, tussen de giften door
zie ik na eeuwen jou weer in het gezicht,
beschilderd en van hout. Het deksel is nog dicht,
binnen bereik staan lampen en amfoor.

Ik leg maar aarzelend jouw inhoud bloot,
masker van goud en zoveel meter windsel.
Ik weet niet waar je bent maar in beginsel
zijn dit je handen en is dit je schoot.

Waar je ook bent, je kunt me niet meer horen,
je bent een pop en ik ben als de dood
hier nog te vinden wat mij al ontschoot.
Ik schuifel weg. Bang jou te storen.