Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 125

[p. 1]

Dietsche Warande en Belfort 125ste jaargang nummer 1 januari 1980

† Gery Helderenberg / Gedichten

De gevangene

Dit is, leerde men, de gouden gevangenis.
Daar sluit iemand U in, Heer Die zo vrij
stilstaat bij muntkruid, komijn en lis,
Die droomt van de beek en de zomerse wei.
Op de deurtjes het anker gegraveerd,
't kruis tussen griekse letters, metaal
schurend aan scharnieren en naar U gekeerd
schittert edelsteen en bloedkoraal.
Maar liever wandelt Gij met ons
in de tuin, op deze grond, grote Vriend,
en vlucht de kooi, verguld brons,
Om knecht te zijn die de Tafel dient.

[p. 2]

De paradijzen

Er leefde een oude non die vertelde
van aardse paradijzen graan en gras
als de zonnewijzer seizoenen telde,
vlaspit, lelies en smeulende as.
Men groeide traag, water lag zuiver,
men groette achteloos dag en tuin,
hemelhoog zag 't kind wolken schuiven,
en hier 't kevertje blauw en bruin.
Van sterven en dood werd niet gesproken,
glimlachend keek men over 't beschot.
't Zwijgen viel, de ogen toegeloken.
Ik zag alleen, bedauwd, de lieve God.

[p. 3]

De rietpluim

De rietpluim bewoog langs kreken.
Hij brak ze niet. 'k Boog mij diep
onder stortbuien. Er liepen beken
vol verdriet. Hij zag mij. De vogel sliep
warm tussen zwaardlis, bos en bramen.
Eens greep een vuist mij. Met een ruk.
Wie wou mij wurgen? Door hemelramen
zag ik Zijn glimlach. Sap van geluk
klom de bast in om glanzend uit te breken.
Dat had Hij beloofd die zaterdag
toen ik onder sakrament en teken
op mozaiek van vloeren voor Hem lag.

[p. 4]

De rechter

't Biechthokje schuilt achter groen
gordijntje, verkleurd. Ik stap er in
na de boer die gaat met zondags fatsoen.
De rechter spreekt: zoek nu binnenin
wat gij zwart en lelijk hebt gedaan.
Die man zit verveeld, verstrooid
en in Uw naam kijkt hij mij aan.
Er ligt water dat traag ontdooit.
Ik zoek in de afgrond helder licht,
een bloesemende boom in dit hol.
Ik voel alleen een ruig gezicht,
een breed gebaar en de ogen lopen vol.

[p. 5]

De voeten

Dit zijn de heilige voeten aan
't hout. Zij wandelden over gras,
zij wandelden op de waterplas.
Zij stapten rechtuit vooraan.
Een zilveren avond en daar vloeit
rozenolie uit de kruik.
Mevrouw van Magdala tersluiks
kust de voet, ontschoeid.
Was zij die harde zondares
de ogen vol tranen en zout?
De oude schilder zet ze in 't goud
met de zware donkere bles.
Wat wil zij aan die voet
die ze tussen de vingeren bindt?
Zij kijkt zich blind
op 't gestolde bloed.

[p. 6]

Nigra sum

Donker brand ik, nachten van elpenbeen,
spreekt de bruid voor zichzelf, schoon
om te zetelen naast de koningstroon.
Zij danst bij 't koorhek, en geen
evenaart de speling van de voet.
Zwaar lijk zeiltenten aan de rand
der oase, haarvlecht, huid en hand.
Hoort gij de cadans van bloed
de onuitgesproken heerlijkheid
verovering en vuur? De Geest
blaast waar Hij wil. Niemand weet
uit welke windhoek. Er is het kleed,
de wijn, de vlag voor het feest.