Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 124

[p. 321]

Dietsche Warande en Belfort 124ste jaargang nummer 5 juni 1979

Aleidis Dierick / De verhouding

I
De ouders

Arm. God, wat waren wij arm.
Aan mijn voetzolen warm de sintels
twaalf zijn, een voorjaar van vlinders
het gras langs de spoorbaan warm.

Gebédeld het brood in vier talen.
Als kind reeds: een hartstocht naar leven
een schaamteloos stillen van honger.
Diep slapen. Verberg mij o aarde.

's Nachts wordt de brug opgeblazen.
Zij ligt in hun warmte en ademt.

[p. 322]

II
De minnaar

Van alle minnaars de namen
de bontkraag, de lach van sneeuw
de wijdbeense stand op de aarde
de zichtbare winterse adem.

Van alle minnaars de tekens
gij nabije, gij schoonhese spreker
onbegrepene, fluwelen steen
met uw mooie mond van begeerte.

Moeiteloos heeft zij u doorkeken
tot op het bot en het been.

[p. 323]

III
De man

Soms is zij somber en van ijzer.
Kauwt op haar lot, een bitter kruid
en zingt heel luid op het verlaten weiland
met een hartstochtelijke metalen stem.

Gij zijt mijn burcht zingt zij
mijn stad zijt gij mijn wit Jerusalem
mijn houtskoolland, mijn rode aarde
mijn wurgkoord, gij, mijn vossenklem.

Zij drinkt zijn naam als troebel water
en schreeuwt en is van hem.

[p. 324]

IV
De vrouw

Het sneeuwt uit een oranje hemel
uit een onmeetbare diepte naar de ramen
wij liggen in een grote warmte samen
ik weet dat gij mij zult genezen.

Want vrouwen zijn als dieren teder
als zij alleen zijn in de kamer
tezamen, en volledig uitgetreden
uit alles waar zij zich voor schamen.

Ik weet dat gij voor mij zult wezen
zo teder als de hemel en de sneeuw tezamen.

[p. 325]

V
De vriend

Gruwelijk, hoe eenzaam gij zijt
tussen boom en vuur ongenaakbaar
ingeheid, landschap van mos
wortelgeschoten in gras.

Gebroken het brood, maar voor wie
geen wijn in het tweede glas
onaanraakbaar, een mond van trots
een stem van geheim verdriet.

Toch roept zij, de vrouw, de vrouw
uit het warme, uit het ruisende bos.