Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 124

[p. 262]

Frans Deschoemaeker / Terugkeer in het landschap

1.

De bossen zijn gerooid. De boeren
hebben maskers opgezet. Hun dromen opgeknoopt
in het gebinte van de graanschuren.

Licht valt killer op de hoevedaken,

op het weiland waar ik reikhals. Naar een naam
en naar mezelf

speurend als naar een dorp
verdwenen achter knotwilgen en landwegen.

2.

Het is een land waar de herinnering
als een splijtzwam tiert: het was een vroegrijp land.
Maar hete zomers hebben het verrast

en in de as gelegd, dit rijke land
dat zijn rivier tussen zwart lis
te stollen legt. En zijn legenden bant.

Zijn laagland: er trekt geen ganzenvlucht
meer over. Het is een land waar dichters
schuilen in de rozen van de herfst.

[p. 263]

3.

Soms waait nog wel een late reiziger
de verregende velden in.

Geen huis opent zich. Angst sluipt
langs de muren. Het volkt nestelt
in schaamhaar in langzame klimop

en niets roert zich. Weet, verlate vreemdeling,

dit land is grijs
als de baarden van zijn kluizenaars.

4.

De dichter. Hoe stamelt hij, hoe stapelt hij
de broze klanken
op binnen de kleffe einders van de winterdag.

En hoe bevriest zijn dunne bloed. De dichter praat
met niemand meer, hij dwaalt langs boerderijen,
langs oude vesten, langs de grijnslach van de dorpen.