Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 482]

Anton van Wilderode / Dorp zonder ouders

Terwijl het bitter waaide door de berken
zag ik mijn moeder in haar weekse kleren
een korfje dragend met gevallen peren
die zij gebukt geraapt had uit de perken.
Alsof zij de omgeving niet meer kende
liep zij schoorvoetend verder, in haar handen
het fruit geheven als een offerande.

En achter in de tuin gekomen wendde
zij zich niet om, met ogen die niets zagen
doodstil geworden in een hoek van hagen.

[p. 483]

 

Ik zie je hoofd telkens wat meer voorover

 

en grijzer in het vierkant venster, achter

 

het neteldoeks gordijn gedurig zachter,

 

een akwarel in overwegend oker.

 

Ik weet je vingers aan verstelwerk bezig

 

van kleinekinderjassen zonder knopen

 

en kousen in de zomer stukgelopen.

 

 

 

Je bent nog overal intens aanwezig

 

achter je raam, somtijds naar buiten kijkend

 

de dagen met elkander vergelijkend.

[p. 484]

 

Ik zwem in tegenstroom van vijftien jaren

 

sinds je verscheiden naar de koninkrijken

 

die ik niet meer of nog niet kan bereiken

 

en waar jij bent herkenbaar aan gebaren

 

en oogopslag en zachtgezegde woorden.

 

De zoute zeeën van een eenzaam leven

 

hebben mij verder van jou weggedreven.

 

 

 

Misschien kan je mijn armslagen tóch horen

 

daar aan jouw kust, en kom je moegezwegen

 

mij met een taal vol aardse tekens tegen.

[p. 485]

 

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten

 

wat in de hemel en de grond gebeurde

 

wat in het gras geboren werd en geurde

 

en onbedachtzaam overdag vergeten.

 

Ik wou de achterkant zien van de wolken

 

de wind in zijn begin, horen vertellen

 

hoe lelies overwinteren en libellen.

 

 

 

Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken

 

verovering verval, maar weinig over

 

de dingen die mij toen hebben betoverd.

[p. 486]

 

Je zit naast mij wat angstig in de wagen

 

maar gretig kijkend naar het deinend glijden

 

van akkerland en laaggelegen weiden

 

en hoeven halvelings boven de hagen.

 

Dan rijden wij op ongebaande stroken

 

van stevig gras en aarde verder, later

 

door wolken en bewegingen van water.

 

 

 

Je glimlacht maar er is geen woord gesproken.

 

De wereld die wij liefhadden en kenden

 

ligt achter onze rug als een legende.