Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 123

[p. 419]

Willy Lauwens / Middag in Brussel

Opgedragen aan Remi VDM

De andere kantoorbedienden gingen in een snackbar of naar huis eten. Tot twee uur was ik als jongste bediende alleen met de zaak.

Ik at mijn boterhammen op, ging naar de studio en installeerde me er in een club. De julizon brandde boven de stad. Gewoonlijk kwam men 's middags geen hoorapparaat kopen.

De bel van de winkeldeur ging. Ik legde mijn boek neer, knoopte mijn witte jas dicht en ging achter de toonbank staan.

Een proper geklede dorpsbewoner van een jaar of zestig.

‘Wat kan ik voor u doen, meneer?’

Niet zonder achterdocht keek hij mij aan.

Ik vroeg luid en duidelijk:

‘Wat kan ik voor U doen?’

Hij glimlachte en knipte met de vingers aan zijn oor, mij te kennen gevend dat hij naar een mooi geluid wou luisteren.

Iemand van het doofstommengesticht?

Ik nam de blocnote, schreef: Wat wenst U? en gaf hem het potlood.

Het mannetje las, glimlachte en schreef: de bel.

‘De bel?’

Hij schreef: Ik heb een fiets. Ik wil de bel horen.

Ik glimlachte. Hij knikte meermalen met het hoofd.

Hoelang is hij al doofstom? Zal hij de klanken nog kunnen onderscheiden? Vol verwachting keek hij mij aan.

Ik heb nu toch niks te doen.

Ik leidde hem de studio binnen, deed hem naast de audiometer plaats nemen en schoof de fluwelen draperieën dicht. De audiometer is een apparaat dat de gehoorscherpte meet.

Vertrouwelijk ging ik bij het profijtelijke mannetje zitten. Hij keek onwennig om zich heen.

Hebt u al eens eerder een hoorapparaat beproefd? schreef ik.

Hij schudde het hoofd. Ik trok mijn stoel dichter naar hem toe en onderstreepte op een blanco dossier de vragen:

Hoelang bent U al hardhorig? Wat is de oorzaak?

[p. 420]

Hij schreef: Sedert mijn 23ste jaar. Van de hooizolder gevallen. Ik kon niet meer horen en spreken.

Ik onderstreepte: Welk is naar uw mening uw beste oor?

Hij wist het niet. Hij wees toch naar zijn rechteroor.

Ik luisterde even naar de fluittoon in de audiometer, drukte de hoofdtelefoon tegen de oren van de man en gaf hem te verstaan scherp te luisteren.

Ik gaf hem een teken: Hoor je iets?

Hij schudde het hoofd. Ik schakelde over naar de sterkste tonen. Een schril geluid klonk door de studio. De man bleef geduldig wachten om iets te horen. Zijn gehoor reageerde op niets meer.

Hij griste mij het potlood uit de hand en schreef: Mijn vrouw is ook doofstom. Onze twee kinderen horen en spreken normaal.

Hij haalde een pakje bankbiljetten uit zijn zak en legde het voor mij op de hoek van de tafel. Met het geld kon hij wel vier hoorapparaten kopen. Ik gebaarde hoe het mij speet dat ik hem niet kon helpen.

Hij legde mijn handen op de bankbiljetten.

Ik nam het sterkste hoorapparaat en probeerde het langs de beengeleiding en daarna langs de luchtgeleiding. Hij hoorde niets. Ik borg het apparaat weg.

Vragend keek hij mij aan. Ik ging vlak voor hem zitten om hem de oorzaken van zijn tegenslag uit te leggen. Hij nam mijn handen en legde ze weer op het geld. Ik gaf hem te verstaan dat ik hem niet kon helpen; dat hij misschien te lang had gewacht om zijn gehoor te laten verzorgen; dat het me speet.

Verslagen staarde de oude man voor zich heen.

Ik schreef: Ik zal uw adres noteren. Zodra wij een sterker apparaat hebben, zal ik het U berichten. Een elektronische inplanting zal U later misschien kunnen helpen.

Hij schreef: Eindelijk dacht ik genoeg geld te hebben om een heel goed toestel te kopen.

Met de handen en een grimas gebaarde hij: Niks aan te doen. - Zijn vriendelijke glimlach kon zijn teleurstelling niet verbergen.

Hij nam de bankbiljetten, bekeek ze, gaf mij duizend frank. Ik gaf hem het geld terug en schreef: Ik zal U het adres van een bekend oorarts geven.

Hij schudde het hoofd. Wij gingen door de winkel naar buiten. De oude man gaf mij een hand tot afscheid, schokschouderde en stapte van de schaduw in de zonneschijn; keek naar links en rechts, stak de boulevard over en verdween uit het gezicht.

[p. 421]

Ik ging naar de studio, bekeek de beschreven velletjes, scheurde ze van de blocnote, wierp ze in de papiermand, ging in een club zitten en las nadenkend verder in mijn boek.