Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 122

[p. 441]

Julien Vangansbeke / Treurzang

Blijgezind op weg
helt het baanvlak waarop ik fiets
plotseling af naar uw graf.
Remmen heeft geen zin, spreken evenmin.

Blindelings nader ik u
tussen het muisstille stadsverkeer.
Gestalten op het voetpad
bewegen hun ledematen af en toe
in de richting van het licht,
terwijl ik
in het spoor van mijn geweten
word aangezogen door de duisternis.

Gebarsten van kop tot teen
sta ik weer te sterven
aan het einde van uw korte, dartele reis,
en ween en zweer: nooit wil ik genezen
van de laatste kus die ik u gaf.