Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 122

[p. 321]

Dietsche Warande en Belfort 122ste jaargang nummer 5 juni 1977

Pieter G. Buckinx / Voorjaar aan zee

Kastanjebruin juweel

Door zon en zand gekoesterd
kastanjebruin juweel,
vergeet het knagend zeer.

Geen vlijmscherp mes,
geen wilde mieren meer
onder de bronzen huid.
Het knagend zeer dooft uit
in het verborgen duister
van het diepzeewoud.

Wij worden water en klei
voor een nieuwe geboorte.

De ijstijd is voorbij.

[p. 322]

Droomlandschap

De zee, een droomlandschap
waarover een rode vogel vliegt
naar een koraaleiland in de verte
op de rand van de vlammende zon.

Dit wonder binnen uw ogen,
deze zoutsmaak op uw lippen,
dit voorjaarsgoud op uw voorhoofd
moet gij bewaren voor later,
als de vroege winter
tot droefheid verkleurt.

Zo wil ik u blijven proeven, liefste,
als de nachten donker worden
en de groeven dieper
in uw voorhoofd graven.

[p. 323]

Een wolk van vuur

Een wolk van vuur
hangt windstil boven het duinbos
en schittert op de vleugels
van een voorjaarsvlinder
die stil als sneeuw
op het koele helmgras slaapt.

De brandnetels
onder mijn huid
bijten niet meer.
De distels zijn dood.

Een blauwe vogel wiegt geluidloos
naar het binnenland.

Wij liggen zwijgzaam
in het sneeuwstil zand
en ademen de roerloosheid.

[p. 324]

De zilverkreet der meeuwen

De zilverkreet der meeuwen verstomt,
de zon verliest haar warmte en bevriest
in een handvol rode bessen.
De vlammen op de golven doven uit.

Sluit nu de ramen
voor de kraaien van de nacht
ontsteek de bedelkaars,
ontkleed de spiegel aan de wand
en keer u binnenwaarts:
Onder de vlerken van de wolken
hoort gij het donderend kolken
van de wilde watervallen
in de Nahannirivier.

Het bloed klopt in uw keel,
heelal en vonkend schuim
versmelten in uw ziel
tot één geheel.

[p. 325]

Zeilboten van zilver

Zeilboten van zilver slapen
op de spiegelgladde einder.

Een rode ballon
rolt uit een kinderhand.

Aan een koord in de tent
hangt een korte japon
verdrietig te drogen.

Over het strandplein waait
een draaiorgelrefrein.

Trots op haar naaktheid,
met gesloten ogen,
ligt Diana van Venus te dromen
in de kalkwitte zon.

Een vrouw, als van brons,
duikt kronkelend onder
in het vlammend schuim van de golven.

En gij, verlamde vriendin,
in uw rolstoel op de dijk,
gij kijkt met kinderogen
maar niet zonder pijn
naar dit verblindend wonder.

[p. 326]

Alleen met u

Alleen met u
op het mosgroen van de golfbreker
tot aan de enkels in het water.

De wind ligt stil.
Twee kinderen bouwen droomkastelen
in het zand.

De zon, een vlamrode roos
verbrandt op de einder.
Het water glijdt als zilver
door de vingers van de tijd.

En wij, wij zweven met de meeuw,
de ziltgeur van het zeewier
op de lippen, het kantwerk
op de marmerklippen
tegemoet.

[p. 327]

Midden de fosfoormuur

Midden de fosfoormuur op het water
glijdt uit een vlam van vogels
en van bloemen de fonkelende nachtboot
naar de haven.

Twee geliefden in elkanders armen
staren zwijgend naar de vogels
en de bloemen en versmelten
met het fonkelend fosfoor.

Voorzichtig opent gij het raam
en kijkt met wonderogen
naar deze zee van vuur
die tot kristal bevroor.

O zeldzaam ogenblik
ga nooit teloor,
blijf wonen op haar voorhoofd van ivoor.