Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 122

[p. 81]

Dietsche Warande en Belfort 122ste jaargang nr. 2 februari 1977

Pieter G. Buckinx / Vijf gedichten

Het wereldbeeld werd duister

voor Max Wildiers

Het wereldbeeld werd duister
in de bevroren mist der jaren,
de steile vlucht van Aristoteles
vervaagde in het stuifzand
van de late middeleeuwen.

Maar toen, wat nog verzegeld
en onzichtbaar was
in de geschapen dingen,
in mens en dier,
in sterren en planeten,
in woekerplanten en in diepzeewouden
kreeg in de werveldans der jaren
nieuwe glans.

O nooit te doven pinkstervuur.

[p. 82]

Soms bloeit een vlambloem

Soms bloeit een vlambloem
midden de distels,
midden de puinhopen
op het praalbed van deze aarde
waarin sinds eeuwen
kevers en larven
zich in brandangst verbergen
eer zij sterven.

Maar wij wanhopen niet,
wij, knechten van de dood,
wij bouwen aan een oeverloos heelal,
een duizendvoudig koninkrijk
waarin wij kunnen wonen.

[p. 83]

Niets gaat teloor

De kalkwand van het ei
glanst als ivoor.
Mijn derde oog ontwaart
diep binnenin
de kiemvlek
op het dooiervlies.

Niets is verlies,
ook niet de dood.
Wij zijn de korenaar:
de moeder van het brood.

[p. 84]

Al moeten wij eeuwen wachten

Al moeten wij eeuwen wachten,
het zand glijdt brandend
langs het zwijgend marmer
van de tijd.

Als wij gezuiverd zijn
van stof en spijt
en eindelijk de navelstreng
wordt doorgesneden
ontwaken wij
voorgoed ineengevloeid
in de tijdloze ruimte.

[p. 85]

Lazarus

Wakker worden
is verzaligd zijn,
is blij zijn voor de vlam
op uw voorhoofd,
voor de rozen en de regen
en voor de man die u aanraakt
met vorstelijke handen.

Sta op en wandel.

Wakker worden
is verzaligd zijn
in de geur van het voorjaar.
Koele vruchten plukken
in de zomertuin,
de honingsmaak op de lippen,
een vlinder van bloem tot bloem
verzaligd in de goudglans
van de nieuwe geboorte.