Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 401]

Dietsche Warande en Belfort 121ste jaargang nummer 6 juli-augustus 1976

Karel Jonckheere / Gedichten

Augustus 1951

Zij staat te neuren in het zomerlicht
over de wieg van Floris onze zoon.
Ze weet nog niet dat daar een blinde ligt,
van 't avontuur ons onverdiende loon.

Dit kind is later zorg. Maar zij, zo lief
behulpzaam voor haar broze prematuur
en ook voor mij, haar oude maagdomdief,
wie dooft de vreugde van haar teder vuur?

Ik zal het doen. Maar zeg mij waar, wanneer,
als wij alleen zijn, of met vrienden bij,
of straks wanneer ik uit de duinen keer
om ongezien te zijn als ik soms schrei?

Leer mij meteen dan hoe men zoiets zegt.
Of zegt men het in bed, stil maar beslist,
als zij zich innig in uw armen legt
en schuchter snikt dat zij het ook wel wist?

[p. 402]

Op de wijze van meer dan een

't Is allemaal gezegd
't is allemaal gedaan
zou ik niet beter doen
dan rap naar huis te gaan?

Ook daar is 't gauw gezegd
ook daar is 't gauw gedaan
er is geen kat in huis
zelfs 't vuur is uitgegaan.

Zoudt gij u gaan verdoen
zoudt gij haar kop inslaan
't is alles gauw gezegd
maar 't is niet gauw gedaan.

En toen een week nadien
haar slipper was voldaan
wat hadt gij haar gezegd
wat in mijn plaats gedaan?

Zij heeft mij niets gezegd
en ik heb niets gedaan
tenzij bij haar in bed
toen zij me liet begaan.

Ik heb u niets gezegd
toch hebt ge mij verstaan
voor wie zijn smoel houdt is
de liefde nooit gedaan.

[p. 403]

Come back

't Wordt stilaan weer de tijd naar verzen te verhuizen,
in loze spreuken ben ik wormig uitgewoond,
mijn oude verten zal ik later wel eens pluizen
en sprekersfratsen heb ik meer dan zat vertoond.

Geef mij een naakte cel, een ruimte zonder ramen
dat, als ik iets mocht zien, het rijst uit eigen licht,
diep uit mijn iemandsland nog onbesmet met namen,
onmondigheid die op een taal te wachten ligt.

Misschien is het te laat en baatte niet mijn zwijgen, -
wie ooit bij woorden sliep: voor immer verhoereerd, -
of is die gave alleen in wijsheid weer te krijgen
die u welsprekend maakt als gij de stilte eert?

Hoe vind ik dan een stem, de mijne, de vertrouwde
die niet van liegen wist als zij in zingen sprak,
al maar naar klaarte zocht wanneer haar iets benauwde
en zelden 't kloek verbond met eigen aard verbrak?

Om 't even wat ik zeg en hoe: wordt nog geluisterd
ook als uw strot niet beeft, ook als uw hart blijft slaan
zoals het altijd sloeg? Mijn blik is niet verduisterd
maar van zo menig vriend is 't woord mij voorgegaan.

[p. 404]

II.

 

Wat is het lang en roekeloos geleden

 

sinds jaren schreef ik niet met zondagslicht

 

over mijn toetsen en hun slaafs gezicht

 

zo maar iets schrijven zonder reden

 

 

 

zonder veel zin om woorden aan te kleden

 

het speelse oog half op een rijm gericht

 

los van bericht herinnering of plicht

 

kortom wat moedertaal met lichte zeden.

 

 

 

Moet ik weer vrezen als het avond wordt

 

dat in de ernst van mijn gedragen jaren

 

de glimlach van dit uur tot grijns verdort

 

 

 

of mag de milde schemer mij bewaren

 

in deze overmoed waar ik mij stort

 

en dit gezwam als oude jeugd verklaren?