Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 241]

Dietsche Warande en Belfort 121ste jaargang nummer 4 mei 1976

Anton van Wilderode / Een zomer verzegeld
(Cornwall 1975)

Aankomst in Coverack

Het huis begint van ver met zachte daken.
Hier houdt de wereld op, zeggen de wolken
die in de hemel liggen, witgestolde
rotsriffen tussen rondgewolde schapen.

Misschien zou ik alleen maar willen naadren
en uren vol verwachting langzaam rijden
van licht in donker en nog niet bereiken
en weten dat ik aan zal komen later

de deurknop op een afstand in mijn handen
de geur herkennen van geboende vloeren
de ijskorst van kristallen luchtersnoeren
zien smelten in de hitte van de lampen

en nog niet binnen zijn en horen praten
aan tafels in de gangen op terrassen
de rinkeling van bestekken in de kasten
de kranten tussen vingers hevig krakend

neerzitten nog niet echt in zwoegend leder
de voeten in het mos van de tapijten
en op een achtergrond van zwarte zijde
de zee als glas achter het glas zien breken

een andere kamer voor mijn eigen dagen
om er geduldig als vanouds te zwijgen.
Terwijl ik stilhoud staat onhoorbaar dreigend
eensklaps het huis op, rakelings langs de wagen.

[p. 242]

De ober (1)

Als op een schilderij. Met achtergronden
half vensterraam half breekbare vitrine
vol gleiswerk koel gestapeld, het voorziene
gerei gereedgelegd voor zoveel ronden

de batterij van blinkende karaffen
de korfjes brood het krijtwit tafellinnen
en ruggelings al bezig te beginnen
de ober met zijn aangevroren lachje.

Het defilee van de vertrouwde vreemden
schuifelt voorlangs voorbij met spoortjes even
van een herkenning heimelijk gegeven
en onluidruchtig van hem weergekregen

een nauwelijks bewegen van de wimpers
een bijna groet die afbreekt voor het spreken.
Hij wacht tot hij de diskaart toe kan steken,
vervolgens op het vaag verdict der vingers

die de gerechten wijzen na verdeelde keuze
en aarzeling om schielijke akkoorden.
Hij neemt de wensen over zonder woorden
en zendt ze zwijgend verder naar de keuken.

Recht voor de aanrecht. Mens onder de mensen
maar als een geest zonder verdriet verzakend
aan méér dan dienstbaarheid. Een blauwe avond
vult snel de bovenhelft op van de vensters.

[p. 243]

De ober (2)

Later veel later als de laatste gasten
langzaam verzadigd onder hevig praten
de helle zaal gehavend achterlaten
terwijl de stilte aanvriest in hun passen

(op alle tafels valt het licht met plassen
en smeult in asbakjes en lege flessen
en wekt een nijdig weerlicht op de messen
en wordt ivoor tegen de gladde tassen

en wind die vanuit zee komt over bramen
en ronde rodondendrons en seringen
voert onrust aan van kleine ritselingen
onder de loofguirlanden langs de ramen)

dan loopt de ober als een trage rechter
door zijn verschoven leenrijk, onbewogen
naar alle kant uitkijkend zonder ogen
boven de bezigheden van de knechten.

Hij dooft de lampen in de zaal, een scène
die dadelijk nacht wordt wildernis en water,
een met verkilling volgelopen krater
waarin de vormen van de dag verdwijnen.

Zijn jasje opgeborgen. Zeven treden
de loods de fiets het pad tussen de bermen
twintig minuten terwijl meeuwen kermen
onzichtbaar droef boven de zee beneden.

[p. 244]

Morgen in Coverack

Melk in mijn raam en mist in grote vlokken
vlakbij, met somtijds vlugge openingen
waarin ik stukken wei en zee zie liggen
en bomen van hun bodem losgetrokken

en als de zon met wentelen en woelen
zich lostornt uit een carrousel van dampen,
loodrecht beneden hagelglans van banken
op het gazon en koelbedauwde stoelen,

vanuit de struiken wordt de laatste schemer
als rook teruggeblazen voor mijn ogen,
vier zwarte vogels schreeuwend aangevlogen
verdelen de nog onbeschreven hemel.

En de gestolde zee die niet wil breken
zwelt zonder golven zichtbaar langs de weren
over de riffen rotsblokken en scheren
tot in de kom van de beknelde kreken,

in banen van lazuur vertrekken boten
uit de gekleurde haven, aan mijn oren
de zachte stottering van de motoren
een roep soms uit het ruim omhooggestoten,

de ratels van de kettingen, het zoeven
van de gezwaaide zegen op het water.
De dag bestaat, bijna. Van stal gelaten
draven twee paarden rond op vilten hoeven.