Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 120

[p. 650]

Frans Deschoemaeker / De berenjager

niet dat hij op beren joeg, mijn grootvader
maar zijn konijnevellen jas had veel weg
van een trappersjas; van een die in de wouden
van de nieuwe wereld
op wasberen en grizzly's joeg

toen ik een kind was
deed hij me meestal aan een woudreus
denken als hij bij valavond op de tuinpoort
leunend, neus in de lucht, met trillende
snorharen de luchtdruk mat en
feilloos wist wanneer er prei te planten viel

hij mat zijn kracht
met zwiepende winden, trotseerde hagel
in april, joeg eigenhandig
zwermen spreeuwen uit de boomgaard

sloeg bij de eerste zon de hand aan de ploeg
regeerde als een vorst in de schuur
als de vorst op het land stond; honkvast
onverlicht despoot
over huis en hof

men vreesde hem, de berenjager
zijn pijp, dat erfstuk van zijn voorvader
blies de rooksignalen van zijn heerschappij
over de hagen waar de buren bromden
als hij zijn pluimvee vrije teugel liet

*

[p. 651]

 

na het zoveelste vette jaar

 

kreeg zijn hart de bekende knak

 

werd zijn stap zwaarder, zijn stem lichter

 

wist hij de klauwen

 

van een onbarmhartig najaar in zijn vezels

 

‘men heeft m'n handen afgesneden’, placht hij

 

vaak te zeggen, 's avonds bij de haard

 

en zijn kneukels kraakten

 

 

 

zijn hand beefde

 

zijn oog traande

 

 

 

en hij schuimbekte, ontworteld

 

's morgens aan de keukentafel:

 

hoe staken distels en haagwinde

 

tot aan de achterdeur de kop op!

 

 

 

of zat verstard achter het vensterglas

 

de tomeloze klop van de seizoenen

 

in zijn bloed gesmoord

 

 

 

- hij fokte stilletjes konijnen

 

 

 

men vond hem op een winterdag, de berenjager

 

koud en blauw in het bevroren veld

 

hij had zijn pijp

 

nog stijf in de mond gekneld:

 

een stuk van hem

 

mét hem uitgedoofd