Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 120



[pagina 520]
Luuk Gruwez / Grafschrift voor een melancholica ‘I could not love except where Death Was mingling His with Beauty's breath’ E.A. Poe niemand heeft ooit geweten hoe jij bent ingesluimerd als een schielijk overleden schone slaapster met de gedachte aan een witte witte prins, die je nooit meer wekken zou. en hoe je huiswaarts hemelwaarts bent gekeerd, niemand heeft het ooit geweten. de leugen leent de liefde vleugeltjes, Soms glanzende, soms ondoorzichtige, nooit voorzichtige, want geen wijsheid om te weten nadien hoe de zeer verlokkelijke weemoed niet op straf van dood te strelen. het streng verboden siersel dat je tooide, mijn bekoorlijke verbodene, woog je als een veel te zwaar halssnoer om een iets te tengere hals, en soms, was het teder van heimwee, soms, stil van verdriet. en nu weet niemand nog nauwkeurig hoe jij bent ingesluimerd met een zeer witte gedachte aan hoe het vroeger was. zelfs ik niet.
[pagina 521]
al leg ik trouw wat bloemen neer ter nagedachtenis van alle kinderen, die nu nog dagelijks onzichtbaar zacht en stil in mij sterven. al ga ik dagelijks vermomd als een witte prins, die van de verre witte prins die hij was nog slechts heel even de treurende schim is.