Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 120

[p. 179]

Dirk Kroon / Gedichten

identificatie

misschien dat het toeval is
buiten het raam waarachter wij huizen
op een brakke aarde die geen tuin meer is
een met bloed getekende vogel
die zich voortsleept naar een schuilplaats
terwijl het jaargetij tegenzit
afdoende dekking is er nog niet

misschien is het ook geen toeval
dat je bloemen voor mij meebracht

waarom wijs ik je de vogel
waarom wijs ik je op het spoor van bederf
ach bederf - wie weet noemen wij elkaar
straks nog vogels

het vliegen is ontnomen
zeggen wij dat later

ja want we hebben elkaar gezocht
terwijl woorden ons op de grond hielden
ons van elkaar verwijderden

nee want wij willen er niet aan
wij lachen met in de mond de smaak van bloed
wij blijven liefste zeggen met in de handen
het gevoel van kou vogel vrouw

[p. 180]

theoretisch

teveel verloren
liggen hand in hand
gekwetst en zwijgzaam wij

klam van onmacht
straks staan wij op
en spreken en zoeken
alsof wij te laat zijn

gekomen tot onvrede
maar gemelijke guerrilla
woelt in ons
tot verweer herboren toch

niet meer dan wil en kracht
ophef maken van leven
omdat wij van dood zijn

vergeten
de angst

ER IS iets op komst
laat mij de stilte
vergeten

er hangt op het eerste gezicht
het beste
een kunstmatige dood
in de lucht

mijn bloed begint
te stollen
de woorden vragen
evenwicht

[p. 181]

 

maar een duisternis slaat in

 

omringt ons

 

de nacht is niet te stuiten

 

 

 

zelfs niet nu

 

je vingers in brand staan

 

omdat het te laat is

 

 

 

omdat ik niets nog

 

heb geschreven

[p. 182]

dichterschap

bijna verdronken
tast ik naar je handen
door een regen
die een ondergang verkondigt

niet om gered te worden
maar om te bewaren
wie ik aan dood
niet afstaan wil

sprekend de woorden
wordt mijn mond lichter
ik kom al hoog
boven het water

en je lichaam schuilt
al achter warmte

het gedicht houdt angstvallig
de toestand bij
en vast

[p. 183]

dromen maar verdrietig

van teveel handen voorzien
heb ik je sidderend achtergelaten
mij vragen de dagen wat heb je gedaan

ik was hier voor jou
maar luister geen vrede af
van een variant op harde dromers

van nu ook geen troost
de ogen verloochend

tastend met te breekbare handen
zingend met verslindende vingers

zal ik je dragen
maar later waarschijnlijk begraven
in het zand van vergeten

kijk als ik spreek
en het kind ben
dat speelt aan het strand van de zee