Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 119

[p. 594]

Jacques Hamelink / Hundulluns

Frequentiemodulatie

Je bevindt je tussen vreemde wezens. Geen touw aan vast te knopen; allemaal kortsluitingen. En een wirwar van draden over de vloer, antennes, nikkelen decodeerhamers. Begaafde wiskundigen, dat wel, maar sadistisch, met rollende kogellagers en verspringende prisma's in hun statief.

Ah, maar daar ontstaat er een die je herkent, waarop je je een beetje kunt oriënteren. Een aanvaardbare frequentie, geen last van dat zilveren gegil in je oren. Geen sporen van smetstof. Begin van vestiging van verwante materie? Daar lijkt het op, warmtebepaald, ruimtebevreesd, net als jij.

Weg met die kegeldozen en konische trechters, weg met die ontzinde zuigelingen van machinemoeders, die zelfs in de allerintrovertste allerintiemste ruimten binnendringen! Die ellendige dwerggolems met hun tandraderen van schuimrubber waartussen ze je vermalen uit afgunst omdat ze de werking van je logaritmen maar niet gefotografeerd kunnen krijgen!

Pas op, kleine hybride, sein je, ik ben een kuil die jij met je apparatuur niet overleeft. Natuurlijk te laat. Gezoem, geklik en dan de valcirkels naar beneden.

En nu, wat dacht je, waar hebben ze anders op gewacht, werpen de cameramannen van de verdwazing zich op je en maken, terwijl je helder opvlamt, een duizendtal afdrukken van je visioen.

[p. 595]

De denkende mens stelt zich vragen

Ja, die verontrustende aanwas van zwartgelakte ouderwetse, slanke en kleine machines de laatste tijd. Overal kom je ze tegen, tot in bed toe. Duidelijk een vrouw van koud metaal. Dit is onduldbaar. Hundulluns. Dienen alleen de bloedtransfusie, hebben verder niets over te hevelen of in ontvangst te nemen. Fungeren ze als heimelijke bloedzuigers?

Maar in wiens opdracht? Welke organisatie? Welke informatie halen ze uit bloed, want een Hundullun die leeft op bloed bestaat immers niet? Of is hij onlangs uitgevonden? Zo ja, waarom laat de overheid dit aftapsysteem toe? Is ze niet ingelicht? Wordt men beïnvloed op deze manier? Wat is dit voor beïnvloeding? Wat voor materiaal wordt aan het organisme onttrokken?

Hebben die verdommelingen misschien de toegang tot het drinkwater geforceerd? Gelden hun bezoeken de radiostations? Staan ze met hun magere zuigerstangen en cilinderkoppen achter de bureaustoelen op de krantenredacties? Wordt iets gedaan tegen deze plaag?

Worden in het geheim tegenactiviteiten voorbereid? Wat doet het leger? Worden ze langs elektronische weg bestuurd? Zijn ze niet uit te schakelen?

Mijn God, waar komen al die idiote bromtollen vandaan, wat willen ze? Wist men maar wat ze in hun schild voeren. Dit kan toch niet langer, dit is immers een stad van mensen en niet van machines? Koud staal, stel je voor. Of zijn ze onvermijdelijk? Zal ik eraan wennen?

Is er nog hoop? Komen ze me te hulp? Geloven ze in me, hebben ze me nodig?

Met al deze vragen pijnigt de man zijn hersens, terwijl de Hundulluns talrijker worden, steeds talrijker, terwijl hun soldateske rijen zijn huis binnenmarcheren, zijn verleden overhoop halen, zijn zwakke hersentjes uitschakelen. Over dit alles denkt hij nog ingespannen na terwijl ze hem tussen zich in nemen, hem verpletteren tussen hun onverzettelijke negroïde schouders en verbaasd en bedremmeld zich hergroeperen als hun lichtbundel valt op de wijzerplaat van zijn opeens heel hard tikkend armbandhorloge.

En ook dan denkt hij nog, denkt hij nog, ook al denkt hij dan alleen maar meer, en misschien niet geheel ten onrechte, dat ze de verkeerde voor hebben.

[p. 596]

Dagelijkse kwellingen

De kwellingen die de Hundulluns weten te verzinnen, hun geniepigheid, die hele achterbakse en dan toch opeens ook weer openlijke, quasi-volmaakt-ordentelijke handelwijs, hun hele sprinkhaanachtige gedoe. Om gek van te worden.

Als dit niet de ondergang van het inderhaast gesticht imperium betekent, wat dan wel?

Een van hun eigenschappen is dat ze steeds met je in de pas willen lopen. Ze zijn daartoe niet bij machte met hun dunne en korte beensprieten, zodat je je onmiddellijk met hoofd en schouders in een ondoorzichtig schuimwolkje bevindt, dat ze bliksemsnel aanblazen. Je schuifelt, om je niet te stoten, voetje voor voetje verder door de mist, zonder enige snelheid, en loopt, omgekeerde wereld, nu met hèn in de pas.

Ergerlijk is hun assistentie bij het regelen van het verkeer, dat ze geheel in het honderd laten lopen. Ze houden ervan botsingen met zware vehikels te forceren, die ze daarna, zonder een schram of een deuk te hebben opgelopen, in een ommezien tot schrootplaten hameren. Het lawaai! De schade!

Het berust allemaal niet op intelligentie. Hun borstplaat draagt de naam van een of andere reproduktiefabriek. Ze zijn zo afgesteld.

[p. 597]

Kwetsbaarheid

Ze zijn op twee manieren kwetsbaar.

Trek een dikke witte krijtstreep op de grond. Iets wat op een geslachtsorgaan lijkt komt te voorschijn van tussen hun staalsegmenten en ze komen abrupt tot stilstand of wijken zijdelings uit, de streep volgend maar die nooit overschrijdend. Wat dit betreft vertoont hun organisme een treffende overeenkomst met dat van de huismier, met wie ze trouwens ook de vinnigheid en rusteloosheid gemeen hebben.

De Hundulluns, als behorend tot de orde van de Half Werktuiglijken, zijn slapeloos. Ze kennen evenwel perioden van sterk teruglopende activiteit, die in het uiterste geval leiden tot materiaalmoeheid.

De Hundullun die daaraan ten prooi valt wordt door soortgenoten gedemonteerd. Men vindt op straat na dato alleen nog een zwavelige vlek en een paar schroefdopjes. Het is tot dusver niet mogelijk gebleken hen tijdens hun rustpauzes onder hypnose te brengen.

Niettemin, ze stoten via hun zender chaotische signalen uit, die door iedere gewone radio te beluisteren zijn. Volgens onderzoekers zijn deze vertaalbaar in onbegrijpelijke economische en metallurgische waandenkbeelden. Die van hun monteurs? Er komen ook bekentenissen van slachtoffers door. Het kan zijn dat deze flarden bepaalde codeboodschappen bevatten.

Men is er evenwel tot nog toe niet in geslaagd die te ontcijferen. Ze zijn in staat onze linguïstische categorieën te produceren, niet die te begrijpen.

[p. 598]

Soorten

De Hundulluns kennen geen geslachtsverschillen en geen leiderschap. Wel schijnt er een zekere hiërarchische ordening te bestaan, naar type.

1. De zwaar bepantserde grove Hundullun, met de karakteristieke knikkebeenachtige loop, naar alle kanten wendbaar doch tamelijk traag (voor onze begrippen nog altijd te snel). Hij houdt zich bij voorkeur detachementsgewijs en in carrévorm op in de nabijheid van openbare gebouwen, controleert in- en uitgangen, etcetera. In staat tot het dragen van zware lasten als brandkasten en piano's. Zelfbesturing op basis van vergassing. De werkbij onder de Hundulluns. Onverlicht, herkenbaar aan zijn brommende geluiden.

2. De licht bepantserde, vooral 's nachts sterk groenachtig uitstralende trilhaar-Hundullun of ‘omsingelaar’. Dansend van gang, vaak op zich heel grappig om te zien. Vrouwen hebben vaak een zekere voorkeur voor hem. Zijn straling schijnt een lichte overprikkeling van de geslachtsklieren tot gevolg te hebben. Hij klimt graag op daken en onderscheidt zich dan in niets van een televisieantenne.

Een ijdele kobold, behalve als je hem tracht af te leiden of in andere banen te sturen. In actie komend op atmosferische aantrekking of afstoting. Hij scheidt een soort gehik of gegiechel af.

Natuurlijke opstelling: de cirkelvorm.

3. De retrograde- oftewel harnas-Hundullun, ongecoördineerd achterwaarts zich voortbewegend in de richting van zijn doel.

Voorzien, als tegenwicht tegen zijn handicap, van meterslange onbreekbare grijphaken, van klemmen en kopvizieren. Richt zich op warmtebronnen, waarschijnlijk dus radargeleid. In staat rechtstandig tegen muren op te lopen, enigszins zwevende manier van voortbewegen. Een taster, wiens uiterlijk aan knorrige middeleeuwse krijgslieden of aan kachelpijpen doet denken. Kenmerkende formatie: de wigvorm. Geen geluid, geen licht.

Hiernaast bestaan diverse overgangsvormen, waarvan de meest geperfectioneerde en perfide wel is de Hundullun met zware bepantsering, gaffelantenne en warmtebron-gerichtheid. Onontkoombaar, behalve voor een dag oude in aluminiumfolie gewikkelde doden.

Misschien vertegenwoordigt hij al een vierde type.

[p. 599]

Ongefundeerde verwachtingen

Enige mensen koesteren in het geheim (laten ze oppassen) de domme hoop dat ze de Hundullun zullen beheersen. Ze noemen hem ‘het Lastdier van de Toekomst’. Enkelen gaan nog verder en zinspelen dromerig op ‘de prikkelpop van onze dames’.

Ze geloven, die desperaten, dat ze de Hundulluns tot slaven, tot een volk van behulpzame goed gedresseerde volautomatische schaduwen zullen kunnen maken, tot tweederangsburgers wellicht.

Dat is absoluut ongerechtvaardigd. Een anachronistisch drogbeeld, een loze strohalm.

Let maar eens op, op de pleinen waar de pakjesdragers staan, zo brutaal als de beul, krom van het gewicht van hun vrachtjes.

Er passeert een peloton Hundulluns. Hun licht staat op veilig.

Zo'n pakjesdrager wil leep zijn. Hij kiept zijn vracht op de platte rug van een Hundullun. Die heeft niets in de gaten. Hij schokschoudert en briest een beetje. Hij reageert nu eenmaal niet altijd meteen adequaat op impromptu's. Geluidloos gejuich van het publiek. Het ziet er mooi uit, de uniformiteit is verbroken. De kolonne staat stil. Maar niemand schiet er iets mee op. Tien tellen later is de pakjesdrager doorzeefd van kiemen die hem tien jaar later zo zullen doen verwateren dat zijn vrouw hem leegschenkt in een bloempot en niet eens iets in de gaten heeft.

Wat je ook ziet, steeds vaker, zijn Hundulluns die zich door achtenswaardige burgers op de schouders laten nemen en ronddragen door de stad.

[p. 600]

Toekomstmuziek

Toch, het moet gezegd, nu ze er toch eenmaal zijn, - de Hundulluns hebben hun nut.

Ze leren ons de beperktheid inzien van onze voorstellingen. Ze dragen bij tot de allang broodnodige sanering van de gesprekken. Ze dwingen ons tot een betere droomcontrole.

Men begint te begrijpen dat men als een zeef geleefd heeft, alles doorlatend, niets vasthoudend, zonder begrip voor de harde schittering van de materie.

Wij leren de Hundulluns aanvaarden. Op een dag zullen we hen demonteren en nog later begrijpen.

Welk een stimulans voor het wetenschappelijk onderzoek, voor een geheel nieuwe werktuigbouwkunde, voor de thermodynamica leveren ze op!

Laten we dit bedenken als we, vol van die onbestemde machteloze iconoclastenwrevel hen uit de poorten van het proefstation zien marcheren en uitzwermen over ons leven, dat zich, helaas, steeds verder van ons terugtrekt.

Dit waren dan de Hundulluns.