Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 118

[p. 736]

Wilfried Adams / De koorts der rozen

Laag na laag in de goede waters van mijn slaap
daal ik, woorden zingend die niet langer woorden zijn,
en vermoed de blauwste van mijn einders.
Ik spreid mijn harsen adem als gewaden
en vind voorgoed de vrome koorts der rozen uit.

Metaal schrijnt op metaal, glas krast op glas:
ontwaken. 't Is niets. Mijn ogen rood,
een schreeuw zonder geluid, stofgoud van gescheurde
vlindervleugels stuift. De schaduw van een
engel vlucht hoestend weg over het bebloemd behang.