Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 116

[p. 269]

Julien Vangansbeke / Oogstliederen

I

Na het scheren
scheelgekeken op het kwik,
schouder ik speels mijn schuldgevoelens,
en ga op stap
met een koppel polsslagen op zak
als grof geld.

Wie ik ontmoet op het voetpad,
en groet met mijn hagelwit gebit
- ouden van dagen met kleuters op de arm,
winkelende vrouwen en
het zoontje van een jeugdvriend,
me totaal onbekend tot het moment
dat ik het rolschaatsend ontwaarde tussen
een zwerm zomersproeten -,
en ook de amandelogen van de maagd op de hoek,
die ik ontwijk in een boog van een
waanzinnig makend aantal graden:
ik ben u en het licht dankbaar tot in
de toppen van mijn longpijptakken.

En niet van schaamte, maar als appels
roep ik alle wangen op
tot blozen,
en dit een kerngezonde kosmos rond,
oog in oog
in zoveel richtingen als er mensen zijn.

Ik: reeds op terugtocht naar
u, die ik soms namen geef als sprookjesschrijver,

[p. 270]

 

en ons straks tweekoppig nageslacht.

 

Ik: driemaal elf,

 

lang niet meer zo uitgelaten,

 

maar plotseling ongelooflijk tevreden

 

zoals iemand

 

die lacht onder een grote strooien hoed.

II

Ik zit - let wel,
mijn waarheidsliefde getrouw geolied met
nuchter speeksel -
aan de keukentafel,
en denk er, pratend tegen mezelf,
zo het mijne over
wanneer ik het heb over
een aardse oppervlakte van belofte:

zo'n lommerrijk plekje tussen het riet,
waar een hengelaar niet langer
de lengte van zijn vangst
- van handpalm            naar handpalm -
telkens opnieuw
bitterzoet overdrijven moet;

maar - bijna indommelend -
naar de rode dobber staart,

met een koel biertje
en een paar met hesp belegde broodjes
gewikkeld in een krant
zonder tot bloedens toe ontstane koppen,

en zo'n waterspiegel van de overkant,
waar een nimf voorbijfietst
met haar transistor op Veronica,
en op de voorgrond
ontelbare schitterende schubben

[p. 271]

 

vergeefs tegenspartelen

 

in de triomfantelijke greep van zijn pupillen.

 

 

 

Ziedaar: anderen staan voldaan op de maan,

 

terwijl ik aan de keukentafel

 

nog éventjes aan de graten van mijn vreugde peuter,

 

en dit alles wasecht waar

 

op mijn voorhoofd te lezen staat.

III

Als ik wil, zie ik
door het gat in de haag,
de bontste vogelsoorten
een amalgaam van levensliederen kwelen
over de stortvloed van het laaiend graan.

Doch, ik lig in slip in de tuin,
en beweeg slechts een hand of twee en
mijn rechter grote teen
- heb af en toe genoeg aan het dierbaar knakgeluid
van enkele vingerkootjes.

Een zweefvliegtuig hangt hoog in de lucht,
een bromvlieg strijkt neer op mijn knie,
en er is de laatste letter van
de - paradoxaal - sinistere zin:
‘Heus, iedereen haalt wel zijn eigen einde’,
die bijzonder sierlijk uit mijn pen vloeit,
en muteert in een gemummificeerde
voorgoed beleefde seconde.

Boven de broeierige dorpskom,
is het nu zo stil sinds uren
alsof alle klokken samensmolten met hun klepel,
en mijn buurman dit ogenblik gekozen vindt
om op een lintzaag
een lofzang te spelen aan de zomer.

[p. 272]

 

Heeft dan toch een - desnoods ontkroonde - gedaante

 

te maken met dit alles:

 

een wezen op en top van stof en as

 

tot en met wat het ontwapenend

 

tussen zijn tanden lispelt,

 

en met even vredige gebaren bezegelt

 

 

 

- ik verleen het graag de bijnaam God.